Το πιστέψαμε κι αυτό...

«Πίστεψε κι αυτό σε παρακαλώ, ποτέ δε σκέφτομαι τα βράδια μας, ποτέ τις νύχτες δε μεθάω. Πίστεψε κι αυτό, λιώμα σε γκρεμό, δε σε χρειάζομαι, τα μάτια σου δεν βλέπω, στο κενό πηδάω»... Α, ρε Παντελή. Μας έκανες να το πιστέψουμε κι αυτό, πρωί, πρωί. Βρέθηκε αυτό το αναθεματισμένο «κενό» κι εσύ πήδηξες, έφυγες, χάθηκες… Μόλις 32 χρονών. Στο απόγειο της καριέρας σου. Με τη ζωή όλη μπροστά σου. Αναπαύσου εν ειρήνη. Και μην… παραμυθιάζεσαι. Τα «αληθινά» τώρα ξεκινάνε. Μόνο εδώ υπάρχουν –ή επιτρέπουμε να υπάρχουν- κατεχόμενα...

Merry crisis & a happy new fear!

 

«Τι εστί πλούτος; Θησαυρός κακών, εφόδιον ατυχημάτων, χορηγία πονηρίας», είπε μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (6ος π.Χ. αιώνας), ένας εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδας. Από τον πλούτο, όμως, τον «κακό» πλούτο για τον οποίο εκείνος μιλούσε, μέχρι τη φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση που ζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, υπάρχει μία κάποια τεράστια διαφορά.

Έξι χρόνια κρίσης. Έξι χρόνια… wtf για τα όσα βιώνουν συνάνθρωποί μας, έξι χρόνια «αλητείας» από μέτρα και αριθμούς, σε μια μάχη αδυσώπητη, που έχουν κηρύξει τραπεζίτες, κυβερνήτες, δυνάστες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, μηχανές, νούμερα απέναντι σε ανθρώπους, την οποία και όπως φαίνεται, κερδίζουν… Τη μάχη. Μα και τον πόλεμο; Μέχρι πότε θα είναι η ζωή μόνο μία «μπίζνα», ένας κανόνας;