Το πιστέψαμε κι αυτό...

«Πίστεψε κι αυτό σε παρακαλώ, ποτέ δε σκέφτομαι τα βράδια μας, ποτέ τις νύχτες δε μεθάω. Πίστεψε κι αυτό, λιώμα σε γκρεμό, δε σε χρειάζομαι, τα μάτια σου δεν βλέπω, στο κενό πηδάω»... Α, ρε Παντελή. Μας έκανες να το πιστέψουμε κι αυτό, πρωί, πρωί. Βρέθηκε αυτό το αναθεματισμένο «κενό» κι εσύ πήδηξες, έφυγες, χάθηκες… Μόλις 32 χρονών. Στο απόγειο της καριέρας σου. Με τη ζωή όλη μπροστά σου. Αναπαύσου εν ειρήνη. Και μην… παραμυθιάζεσαι. Τα «αληθινά» τώρα ξεκινάνε. Μόνο εδώ υπάρχουν –ή επιτρέπουμε να υπάρχουν- κατεχόμενα...

Υ.Γ.: Λίγες ώρες πριν από το μοιραίο τροχαίο, στο οποίο έχασε τη ζωή του ο Παντελής Παντελίδης, έτρωγα και τα έλεγα με τον κοινό μας φίλο και συνεργάτη σου, Ρουσσέτο Δημητρόγλου. Τον κιθαρίστα και ενορχηστρωτή σου. Μιλούσαμε για όλα. Κρατάω τα «όλα» για μένα. Μόνο θα πω ξανά ότι είναι λεπτή η κλωστή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο (ή από την πραγματική ζωή…). Δεν αξίζει να ζούμε μέσα στην αρνητικότητα. Αντίο Παντελή…

Καλό ταξίδι εκεί ψηλά...