Ελλάς το μεγαλείο σου! Αμήν, αμήν, αμήν...

Μάχιμοι, πάντως...

Επληροφορήθην προσφάτως ότι η Ελλάδα έχει περισσότερους παπάδες απ’ ότι γιατρούς και δικαστές… Παρένθεση: Δεν εξεπλάγην. Λοιπόν, από επίσημα στοιχεία του Μητρώου Ανθρώπινου Ελληνικού Δημοσίου και του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, προκύπτει ότι ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει τους μισθούς 9298 παπάδων, αλλά μόνο 7271 γιατρών του Εθνικού Συστήματος Υγείας και 2827 δικαστών!!! 

5-0, διακοπή, Αλέφαντος με Λεμονή...

Είμαστε στο 37’ του ντέρμπι των «αιωνίων». Δεν υπάρχει ακόμη σκορ, ώσπου ο Καμπιάσο δίνει την μπάλα στον Ζιοβάνι, ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ την προωθεί περίτεχνα δεξιά στον Γκαλέτι, ο «Λούτσι» περνάει σαν σταματημένο τον Κουτρουμπή και με ωραία σκαφτή μπαλιά στρώνει στον Κρίστενσεν, ο οποίος με κεφαλιά κάνει το 1-0 για τον Ολυμπιακό και βάζει φωτιά στο Καραϊσκάκη. Ο «Τούρμπο» Μπεν πνίγεται στην αγκαλιά του «Τζόλε» και του Καρεμπέ, με τον Όλοφ Μέλμπεργκ και τον Κέβιν Μιραλάς να ανεβαίνουν στα κάγκελα της Θύρας 7 για να πανηγυρίσουν, όπου προς έκπληξη όλων διακρίνονται οι ηρωικές μορφές των Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, Ανδρέα Μουράτη, αλλά και του Μάρκο Πάντελιτς, ο οποίος παρακολουθεί ζωντανά κάθε παιχνίδι (μπάσκετ-ποδοσφαίρου) του Ερυθρού Αστέρα και του Ολυμπιακού… 

Το πιστέψαμε κι αυτό...

«Πίστεψε κι αυτό σε παρακαλώ, ποτέ δε σκέφτομαι τα βράδια μας, ποτέ τις νύχτες δε μεθάω. Πίστεψε κι αυτό, λιώμα σε γκρεμό, δε σε χρειάζομαι, τα μάτια σου δεν βλέπω, στο κενό πηδάω»... Α, ρε Παντελή. Μας έκανες να το πιστέψουμε κι αυτό, πρωί, πρωί. Βρέθηκε αυτό το αναθεματισμένο «κενό» κι εσύ πήδηξες, έφυγες, χάθηκες… Μόλις 32 χρονών. Στο απόγειο της καριέρας σου. Με τη ζωή όλη μπροστά σου. Αναπαύσου εν ειρήνη. Και μην… παραμυθιάζεσαι. Τα «αληθινά» τώρα ξεκινάνε. Μόνο εδώ υπάρχουν –ή επιτρέπουμε να υπάρχουν- κατεχόμενα...

Merry crisis & a happy new fear!

 

«Τι εστί πλούτος; Θησαυρός κακών, εφόδιον ατυχημάτων, χορηγία πονηρίας», είπε μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (6ος π.Χ. αιώνας), ένας εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδας. Από τον πλούτο, όμως, τον «κακό» πλούτο για τον οποίο εκείνος μιλούσε, μέχρι τη φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση που ζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, υπάρχει μία κάποια τεράστια διαφορά.

Έξι χρόνια κρίσης. Έξι χρόνια… wtf για τα όσα βιώνουν συνάνθρωποί μας, έξι χρόνια «αλητείας» από μέτρα και αριθμούς, σε μια μάχη αδυσώπητη, που έχουν κηρύξει τραπεζίτες, κυβερνήτες, δυνάστες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, μηχανές, νούμερα απέναντι σε ανθρώπους, την οποία και όπως φαίνεται, κερδίζουν… Τη μάχη. Μα και τον πόλεμο; Μέχρι πότε θα είναι η ζωή μόνο μία «μπίζνα», ένας κανόνας;