«Από το νέο έτος θα βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη», «από Δευτέρα ξεκινάω δίαιτα», «λίγες μέρες ακόμη, τον επόμενο μήνα θα κόψω το τσιγάρο», «τελευταία ευκαιρία, αν δεν κερδίσω στο στοίχημα αυτή τη φορά, το σταματάω»… False promises. Ψεύτικες υποσχέσεις. Πόσες φορές έχουμε δώσει τέτοιες, όλοι μας, χωρίς να τις εκπληρώσουμε, έχοντας αποδειχθεί ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι; Πάντα κάτι μας φρενάρει, μα αυτό το κάτι δεν είναι κάποιος αόρατος αντίπαλος, παρά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αν δώσουμε μια διαφορετική ερμηνεία, περισσότερο ψυχολογική, παρά ιστορική ή μυθολογική, στον άθλο του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα, θα βρούμε έναν «οδηγό» (από τους πολλούς) για τη λύση, για μια καλύτερη ζωή που μπορούμε να έχουμε και αξίζουμε, σ’ αυτό το αρχέγονο πρότυπο του ήρωα, που κρύβεται μέσα σε όλους μας…
Καταρχήν, ο Ηρακλής ονομαζόταν Αλκείδης (Αλκή=δύναμη, Αλκείδης=ο δυνατός). Αφού στην πορεία της ζωής του ολοκλήρωσε τους άθλους, μετονομάστηκε σε Ηρακλής, το οποίο προκύπτει από την Ήρα και το κλέος, που σημαίνει δόξα. Ηρακλής, λοιπόν, είναι το κλέος της Ήρας, η δόξα της Ήρας, αυτός δηλαδή που δόξασε την Ήρα, απ’ όπου προέρχεται και η λέξη ήρωας…
Στον άθλο της Λερναίας Ύδρας βλέπουμε τον Ηρακλή να προσπαθεί να σκοτώσει ένα τέρας, το οποίο είχε εννιά φιδίσια κεφάλια γεμάτα δηλητήριο. Κάθε φορά, όμως, που έκοβε ένα με το σπαθί του, φύτρωναν δύο… Ο Ηρακλής, τότε, φώναξε τον Ιόλαο να φέρει αναμμένα ξύλα και τον διέταξε κάθε φορά που θα έκοβε ένα κεφάλι, αυτός να καίει την πληγή.
Το σχέδιο πέτυχε, η Λερναία Ύδρα δεν έβγαζε πια κεφάλια. Το «συμπαντικό σχέδιο» -οι βουλές της Θεάς Ήρας, της μητέρας (μήτηρ) του Ηρακλή και των πάντων, της «παγκόσμιας ψυχής»-, ωστόσο, δεν είχε ολοκληρωθεί… Λίγο πριν κόψει και το τελευταίο κεφάλι του τέρατος, ξαφνικά ξεπήδησε από το βάλτο ένας πελώριος κάβουρας, χύμηξε στον Ηρακλή και του έδωσε μια γερή δαγκωνιά! Ο Ηρακλής, όμως, δεν «πάγωσε», δεν έκανε πίσω, δεν άφησε στη μέση το έργο του, δεν άφησε ανεκπλήρωτη την επιθυμία του, όπως συνήθως κάνουμε όλοι εμείς. Αντιθέτως, χτύπησε με το σπαθί του τον κάβουρα, του τρύπησε το κόκαλο και τον πάτησε κάτω!
Για την ιστορία, η Θεά Ήρα πήρε στη συνέχεια τον κάβουρα και τον πέταξε στον ουρανό, όπου κι έγινε ο αστερισμός του Καρκίνου… Τον κάβουρα, βέβαια, η ίδια τον είχε στείλει, προκειμένου να βάλει άλλο ένα εμπόδιο στον «γιο» της, με μοναδικό σκοπό, φυσικά, να φτάσει τελικά ο Ηρακλής να τη δοξάσει, που αυτό θα σήμαινε ότι θα είχε καταφέρει πρώτα να πραγματώσει τον εαυτό του μέσα από «μυητικούς» άθλους και δοκιμασίες, δηλαδή να γνωρίσει το Ποιος πραγματικά Είναι και να εναρμονιστεί πλήρως με τη θεία του φύση. Την οποία όλοι διαθέτουμε, στο απόλυτο. Το γνωρίζουμε, όμως; Την αναζητούμε;
Τι μπορεί να διδαχθεί κάποιος από τον άθλο της Λερναίας Ύδρας (σύμφωνα με μία ερμηνεία του); Τα κεφάλια του τέρατος είναι σαν τις επιθυμίες μας, τα καθημερινά «θέλω» της ζωής μας, τα οποία διαρκώς αυξάνονται και πολλές φορές είναι και… τερατώδη ή κρύβουν μέσα τους δηλητήριο, καθώς ενίοτε είναι σε βάρος άλλων. Πάμε, για παράδειγμα, σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών με σκοπό να αγοράσουμε ένα dvd player. Βλέπουμε, όμως, ένα bluray player σε προσφορά, πιο ακριβό μεν, αλλά σε καλή τιμή δε και θέλουμε να πάρουμε αυτό τελικά. Έπειτα σκεφτόμαστε ότι η τηλεόραση που διαθέτουμε, δεν έχει τις καλύτερες προδιαγραφές για μια ιδανική bluray εμπειρία, οπότε μπαίνουμε στη διαδικασία να αποκτήσουμε και μία plasma tv. Κατόπιν, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε home cinema… Πού πας (Καραμήτρο…) χωρίς home cinema; Αφού χρεωθούμε και ένα τέτοιο, για το τέλος μένει ο καναπές! Δεν είναι όσο αναπαυτικός πρέπει, για να απολαύσουμε το νέο star wars στο bluray που πήραμε, στη νέα plasma tv, με το ακριβό home cinema! Να τα, λοιπόν, τα κεφάλια της Ύδρας. Ένα «σκοτώνεις», δύο βγαίνουν. Για dvd player πας, με άλλα φεύγεις. Έχεις μία επιθυμία, δύο και τρεις ξεπηδούν.
Και ο κάβουρας; Ο κάβουρας θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι το εμπόδιο που παρουσιάζεται ξαφνικά μπροστά μας, για να μας αποθαρρύνει, να μας αποτρέψει, να μας τεστάρει, να δούμε πόσο δυνατοί στην πραγματικότητα είμαστε, για να τον συνθλίψουμε και να φτάσουμε τελικά να εκπληρώσουμε την «αποστολή» μας. Ο Ηρακλής δεν έκανε πίσω. Τον νίκησε. Κέρδισε, πριν απ’ όλους, τον εαυτό του. Την ανθρώπινη και τρωτή, φθαρτή, φύση του. Δόξασε και δοξάστηκε. Ενώθηκε με την πραγματική του φύση. Έφτασε στη μέθεξη, γνώρισε τον εαυτό του. ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ…
Νέος χρόνος, ίδια λόγια; ΟΧΙ! Άλλα λόγια και κυρίως πράξεις. Επιτέλους, οι σκέψεις είναι καλές, μα όχι αρκετές. Χρειάζονται πράξεις. Δράση. Ευκαιρία είναι, για όλους, να αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι. Ο Ερμής θα είναι πάντα εκεί, να έρχεται στο Νου και να μεταφέρει μηνύματα. Να δίνει νέες, ωραίες, ερμη-νείες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου