Ο άστεγος που νίκησε τη ζωή κι έγινε Rocky

Λατρεύεις να τον αγαπάς ή αγαπάς να τον μισείς, αυτός θα είναι για πάντα ο «Rocky Balboa», o «Rambo», ο «Demolition Man», ο μεγάλος «Αναλώσιμος», ο «Σπεσιαλίστας» με τη γυναικάρα δίπλα του, τη Sharon Stone, ο τερματοφύλακας στην «Απόδραση των 11». Είναι ο Sylvester Stallone, ο «Σλάι» για τους φίλους και το «Creed» είναι η τελευταία του –μέχρι την επόμενη- παράσταση. Για κάποιους ήταν άλλη μία ταινία «κάτι σαν Rocky». Τέτοια, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη, όσο κι αν ερωτευτήκαμε ξανά με το «Warrior», το «Southpaw», τα «Undisputed» και το «The Fighter», όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

Ας ξετυλίξουμε λιγάκι το κουβάρι της ιστορίας κι ας γυρίσουμε πίσω στο 1976, τη χρονιά-σταθμό για τον Stallone κι ας κοιτάξουμε πίσω από το μύθο της ταινίας, που τον-μας σημάδεψε όσο καμία άλλη. Για να βρούμε έναν πραγματικό ήρωα-νικητή της ζωής, πρωτίστως, και μετά του Hollywood...

Καταρχήν, ο δρόμος προς τη δόξα δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Όχι μόνο για τον Ρόκι Μπαλμπόα, ο οποίος χρειάστηκε να φάει καμιά… τρισχιλιαδοπεντακοσαριά (3.500) γροθιές μέχρι να στεφθεί πρωταθλητής, αλλά κυρίως για τον Σταλόνε (ας αφήσουμε τα αγγλιστί Stallone κτλ.). Πόσοι γνωρίζουν, αλήθεια, το πόσο δύσκολη υπήρξε η ζωή και η καριέρα του στο ξεκίνημά τους; Βέβαια, αν είχε υπάρξει εύκολη, γενναιόδωρη, ίσως να μην είχε καταφέρει ποτέ ο 69χρονος πλέον σταρ τα όσα έχει κάνει. Πάμε, όμως, στο «ψητό», να δούμε τι έχει κάνει.

 

Γυρνάμε πίσω στη δεκαετία του 1970, όταν και ο νεαρός τότε Ιταλός μεταναστεύει στις ΗΠΑ για να βρει ένα καλύτερο μέλλον. Η αγάπη του για την υποκριτική ξεκινάει από τα σχολικά του χρόνια στη Φιλαδέλφεια. Μετά από δύο ενδιάμεσα χρόνια στην Ελβετία, γυρίζει στο Μαϊάμι, όπου και σπουδάζει σε δραματική σχολή. Εκεί ερωτεύεται και τη σεναριογραφία. Κατόπιν, φεύγει για τη Νέα Υόρκη και ξεκινάει να ψάχνει για δουλειά, με στόχο να γίνει ηθοποιός. Το γεγονός, όμως, ότι είχε γεννηθεί με παράλυση στην αριστερή πλευρά του προσώπου του, κάτι που έκανε τις εκφράσεις και την προφορά του περίεργες, τον δυσκολεύει αρκετά. Περνάει από αμέτρητες πρόβες, αλλά οι αρνήσεις είναι απανωτές. Φτάνει να… ζει στο δρόμο, άφραγκος! Χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, δίχως χρήματα έστω για να σιτιστεί!

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα μπαίνει σε μια βιβλιοθήκη για να βρει ζεστασιά. Εκεί επιλέγει προσεκτικά τα βιβλία μερικών κλασικών σεναριογράφων, προκειμένου να αντλήσει έμπνευση. Για κάποιο λόγο νιώθει ότι από τη σεναριογραφία, θα του δοθεί η ευκαιρία που ψάχνει. Σύντομα θα χάσει και τον καλύτερό του φίλο… Ήταν τέτοια η ανάγκη του για λεφτά, που έφτασε στο σημείο να πουλήσει το σκύλο του, τον Butkus, το διάσημο μπουλμαστίφ που είδαμε στο «Rocky», για 50 δολάρια σε έναν περαστικό! Μετά από τρεις εβδομάδες διαμονής του στον τερματικό σταθμό των λεωφορείων του New Jersey και εμπνευσμένος από έναν αγώνα του μεγάλου Muhammad Ali με τον Weppner, του έρχεται η φαεινή ιδέα για το σενάριο του «Rocky»…

Το γράφει μέσα σε τρεις ημέρες και γρήγορα ψάχνει να βρει παραγωγούς, προκειμένου να δει το όνειρό του να υλοποιείται. Κάποιοι του προσφέρουν 125.000 δολάρια, αλλά με την προϋπόθεση να μην είναι αυτός ο πρωταγωνιστής. Ο «Σλάι» αρνείται! Μετά από μια εβδομάδα του γίνεται νέα πρόταση αντί 325.000 δολάρια, πάλι, όμως, χωρίς τον ίδιο στην ταινία. Αρνείται εκ νέου. Τελικά, συμφωνεί με τον παραγωγό έναντι μόλις 35.000 δολαρίων, αλλά με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Πώς διαχειρίζεται ο Σταλόνε εκείνα τα χρήματα; Το πρώτο πράγμα που σπεύδει να κάνει, είναι να γυρίσει πίσω στο σημείο, στο δρόμο, όπου πούλησε τον αγαπημένο του σκύλο, προκειμένου να τον αγοράσει ξανά! Μετά από τρεις ολόκληρες μέρες εμφανίζεται ο τύπος με τον Butkus. Ο άγνωστος τότε Σταλόνε τον παρακαλάει να του τον πουλήσει. Του προσφέρει 1.000 δολάρια. Ο τύπος αρνείται. Του αντιπροτείνει 15.000. Αρνείται εκ νέου! Είναι τέτοια η αγάπη του «Σλάι» για τον φίλο του που φτάνει να του προσφέρει 150.000 δολάρια και ένα ρόλο στην ταινία! Ο τύπος ενδίδει και από το πουθενά γίνεται πλούσιος και επιπλέον παίρνει μέρος (όπως φυσικά και ο Butkus) σε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του αμερικανικού σινεμά… Η υπόλοιπη ιστορία είναι γνωστή. Τα 20.000 που του απέμειναν, κατάφερε να τα κάνει 200 εκατομμύρια από τα κέρδη της ταινίας...

Τον αγαπάτε ή τον μισείτε, λοιπόν, οφείλετε τουλάχιστον να αναγνωρίσετε ότι είτε ως Ρόκι, είτε ως Ράμπο, πόσο μάλλον δε ως άνθρωπος, ο Σταλόνε ήταν αγωνιστής, ένας αγωνιστής που βγήκε κερδισμένος από τη ζωή. Προσπάθησε σκληρά για να κερδίσει. «Πέθανε» για να τα καταφέρει. Θα «πέθαινε» ξανά και ξανά, για να γίνει ο Rocky Balboa, προκειμένου να παλέψει ξανά με τον Apollo, με τον Ρώσο και με τη φτωχολογιά του. Respect στον άνθρωπο, στον αγωνιστή και στους ρόλους του, που τόσο μας σημάδεψαν. Ο ηθοποιός και η υποκριτική του ικανότητα-δεινότητα, είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Μπροστά σε ό,τι έχει καταφέρει, να καθίσω-ουμε να αναλύσω-ουμε αν είναι καλύτερος από τον Hopkins ή τον Freeman. 

Ο Stallone με τον μεγάλο Muhammad Ali προσποιούνται ότι παλεύουν κατά τη διάρκεια της βραδιάς του Όσκαρ για το "Rocky"...

ΥΓ.: Μυστήριες συμπτώσεις. Το 2004 στο γήπεδο της πυγμαχίας στο Περιστέρι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, τη μητέρα του γιου μου, λίγα χρόνια μετά βρεθήκαμε εκεί μαζί για καφέ, αλλά αποφασίσαμε τελικά να πάμε κινηματογράφο και η ταινία που είδαμε ήταν το τελευταίο «Rocky», και χθες, ενώ είχα αρχίσει να γράφω για τον «Σλάι» και τα «Rocky» του, λίγο έλειψε να ρίξω τις δικές μου μπουνιές σε έναν τύπο. Πόσο μας έχεις… σημαδέψει ρε Balboa;! Αιώνια δικοί σου και πιστοί σου, «Σλάι».