Ελλάς το μεγαλείο σου! Αμήν, αμήν, αμήν...

Μάχιμοι, πάντως...

Επληροφορήθην προσφάτως ότι η Ελλάδα έχει περισσότερους παπάδες απ’ ότι γιατρούς και δικαστές… Παρένθεση: Δεν εξεπλάγην. Λοιπόν, από επίσημα στοιχεία του Μητρώου Ανθρώπινου Ελληνικού Δημοσίου και του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, προκύπτει ότι ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει τους μισθούς 9298 παπάδων, αλλά μόνο 7271 γιατρών του Εθνικού Συστήματος Υγείας και 2827 δικαστών!!! 

5-0, διακοπή, Αλέφαντος με Λεμονή...

Είμαστε στο 37’ του ντέρμπι των «αιωνίων». Δεν υπάρχει ακόμη σκορ, ώσπου ο Καμπιάσο δίνει την μπάλα στον Ζιοβάνι, ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ την προωθεί περίτεχνα δεξιά στον Γκαλέτι, ο «Λούτσι» περνάει σαν σταματημένο τον Κουτρουμπή και με ωραία σκαφτή μπαλιά στρώνει στον Κρίστενσεν, ο οποίος με κεφαλιά κάνει το 1-0 για τον Ολυμπιακό και βάζει φωτιά στο Καραϊσκάκη. Ο «Τούρμπο» Μπεν πνίγεται στην αγκαλιά του «Τζόλε» και του Καρεμπέ, με τον Όλοφ Μέλμπεργκ και τον Κέβιν Μιραλάς να ανεβαίνουν στα κάγκελα της Θύρας 7 για να πανηγυρίσουν, όπου προς έκπληξη όλων διακρίνονται οι ηρωικές μορφές των Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, Ανδρέα Μουράτη, αλλά και του Μάρκο Πάντελιτς, ο οποίος παρακολουθεί ζωντανά κάθε παιχνίδι (μπάσκετ-ποδοσφαίρου) του Ερυθρού Αστέρα και του Ολυμπιακού… 

Το πιστέψαμε κι αυτό...

«Πίστεψε κι αυτό σε παρακαλώ, ποτέ δε σκέφτομαι τα βράδια μας, ποτέ τις νύχτες δε μεθάω. Πίστεψε κι αυτό, λιώμα σε γκρεμό, δε σε χρειάζομαι, τα μάτια σου δεν βλέπω, στο κενό πηδάω»... Α, ρε Παντελή. Μας έκανες να το πιστέψουμε κι αυτό, πρωί, πρωί. Βρέθηκε αυτό το αναθεματισμένο «κενό» κι εσύ πήδηξες, έφυγες, χάθηκες… Μόλις 32 χρονών. Στο απόγειο της καριέρας σου. Με τη ζωή όλη μπροστά σου. Αναπαύσου εν ειρήνη. Και μην… παραμυθιάζεσαι. Τα «αληθινά» τώρα ξεκινάνε. Μόνο εδώ υπάρχουν –ή επιτρέπουμε να υπάρχουν- κατεχόμενα...

Merry crisis & a happy new fear!

 

«Τι εστί πλούτος; Θησαυρός κακών, εφόδιον ατυχημάτων, χορηγία πονηρίας», είπε μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (6ος π.Χ. αιώνας), ένας εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδας. Από τον πλούτο, όμως, τον «κακό» πλούτο για τον οποίο εκείνος μιλούσε, μέχρι τη φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση που ζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, υπάρχει μία κάποια τεράστια διαφορά.

Έξι χρόνια κρίσης. Έξι χρόνια… wtf για τα όσα βιώνουν συνάνθρωποί μας, έξι χρόνια «αλητείας» από μέτρα και αριθμούς, σε μια μάχη αδυσώπητη, που έχουν κηρύξει τραπεζίτες, κυβερνήτες, δυνάστες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, μηχανές, νούμερα απέναντι σε ανθρώπους, την οποία και όπως φαίνεται, κερδίζουν… Τη μάχη. Μα και τον πόλεμο; Μέχρι πότε θα είναι η ζωή μόνο μία «μπίζνα», ένας κανόνας;

You talking to me... idiot?

 

Κυριάκος Μητσοτάκης, Αλέξης Τσίπρας, «ηλίθιε» του Σόιμπλε, ένας χρόνος αριστερά (Σύριζα), τρία χρόνια χωρίς γκολ (Εσιέν-Παναθηναϊκός), συζυγοκτόνοι, αγρότες στο δρόμο, Ελλάδα στο βυθό (όχι στον πυθμένα-ακόμη), δόση, νέα δόση, κι άλλη δόση, μνημόνια, θεσμοί, Τρόικες, φτάνει πια. Μην περιμένετε να διαβάσετε άλλο ένα ΙΔΙΟ άρθρο. Δεν θα γίνω ποτέ… επικαιροτητολάγνος. Θέλω μόνο να –σας- δώσω μια άλλη ερμηνεία. Θα κλάψετε από τα γέλια, θα γελάσετε μέχρι δακρύων, θα κλάψετε από χαρά, αυτό είναι δικό σας θέμα! Το θέμα, για μένα, είναι να το ευχαριστηθείτε…

Ζωή στους πρόσφυγες και Νόμπελ στους Έλληνες

«Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους». Τάδε έφη, Ηρόδοτος. «Η ειρήνη δίνει ψωμί στο γεωργό, ακόμα κι αν βρίσκεται ανάμεσα στα βράχια, αντίθετα ο πόλεμος του φέρνει δυστυχία, ακόμη κι αν βρίσκεται στον πιο πλούσιο κάμπο», Μένανδρος. «Αν ο καθένας διεκδικεί την ειρήνη αντί για άλλη μία συσκευή τηλεόρασης, τότε θα υπάρξει ειρήνη», Τζον Λένον. «Τις ανθρωπιστικές κρίσεις δεν τις αντιμετωπίζουμε υψώνοντας φράχτες, αλλά προσφέροντας μιαν ανοιχτή αγκαλιά», δήμαρχος Λέσβου. «Να δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης στους Έλληνες», Avaaz.org. «ΝΑΙ, ΣΕ ΟΛΑ», ermineia-gr.blogspot.gr…

Sherlock vs Sherlock...

Sherlock vs Sherlock. Ή, για την ακρίβεια, Robert Downey Jr. εναντίον Benedict Cumberbatch… Το δίλημμα δεν είναι ρητορικό, σαν το κιθαρίστας ή ντράμερ, ούτε μπορεί και επιτρέπεται να απαντηθεί… ωχαδερφίστικα! Του τύπου «τι μας ρωτάει τώρα αυτός;». Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, ότι βρίσκομαι στη δυσάρεστη και πολύ δύσκολη θέση να μην ξέρω τι μου γίνεται, κάθε φορά που παρακολουθώ τον Λονδρέζο Cumberbatch να δίνει άλλη μία παράσταση υποδυόμενος τον εμβληματικό ντετέκτιβ στην τηλεοπτική σειρά του BBC.

Είναι εκπληκτικά σαγηνευτικός, φυσικά φλεγματικός, θαρρείς όχι ότι γεννήθηκε γι’ αυτό το ρόλο, αλλά πως γράφτηκε ολόκληρη η ιστορία πάνω του. Σαν να υπήρχε πάντα, από το 1887, όταν και ο Sir Arthur Conan Doyle δημιούργησε τον Sherlock. Από την άλλη, δεν μπορώ να αντισταθώ και στον αγαπημένο μου Robert Downey, τον υπερκινητικό Νεοϋορκέζο, τη διαρκή αυτή πηγή ενέργειας και χιούμορ, έναν ηθοποιό που μπορεί με την ίδια άνεση και επιτυχία να ενσαρκώσει τον οποιονδήποτε, από το Σωκράτη και το Χριστό, μέχρι την… Παναγία και τον Iron Man!

Kung Fury και Χάσελχοφ, ωδή στην καλτίλα των 80s

Το Star Wars να το βάλετε εκεί όπου ξέρετε -στην ταινιοθήκη σας εννοώ-, το Batman vs Superman μπορεί να περιμένει, το Kung Fury είναι εδώ! Η απόλυτη καλτίλα, η κορυφαία μικρού μήκους ταινία που είδαμε ποτέ στο ίντερνετ με τα… θολά και γελοιωδέστατα υποκειμενικά γυαλιά μας, το έργο ζωής ενός Σουηδού, η επιστροφή του «ιππότη της ασφάλτου» Ντέιβιντ Χάσελχοφ και μαζί του όλης της δεκαετίας του ’80, είναι εδώ… Αναγνώστες και φίλοι μου ετοιμαστείτε να απολαύσετε τα πιο ωραία άχρηστα 30κάτι λεπτά της ζωής σας! Θα νοσταλγήσετε τα καλύτερά σας χρόνια, γι’ αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ: Μακριά από δηθενάκηδες και πουθενάδες. Cu(l)t them all…

Ο άστεγος που νίκησε τη ζωή κι έγινε Rocky

Λατρεύεις να τον αγαπάς ή αγαπάς να τον μισείς, αυτός θα είναι για πάντα ο «Rocky Balboa», o «Rambo», ο «Demolition Man», ο μεγάλος «Αναλώσιμος», ο «Σπεσιαλίστας» με τη γυναικάρα δίπλα του, τη Sharon Stone, ο τερματοφύλακας στην «Απόδραση των 11». Είναι ο Sylvester Stallone, ο «Σλάι» για τους φίλους και το «Creed» είναι η τελευταία του –μέχρι την επόμενη- παράσταση. Για κάποιους ήταν άλλη μία ταινία «κάτι σαν Rocky». Τέτοια, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη, όσο κι αν ερωτευτήκαμε ξανά με το «Warrior», το «Southpaw», τα «Undisputed» και το «The Fighter», όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

Ας ξετυλίξουμε λιγάκι το κουβάρι της ιστορίας κι ας γυρίσουμε πίσω στο 1976, τη χρονιά-σταθμό για τον Stallone κι ας κοιτάξουμε πίσω από το μύθο της ταινίας, που τον-μας σημάδεψε όσο καμία άλλη. Για να βρούμε έναν πραγματικό ήρωα-νικητή της ζωής, πρωτίστως, και μετά του Hollywood...

Σπάνιες rock φωτογραφίες...

Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις. Μια φωτογραφία με τον Elvis να παίζει μπιλιάρδο, πιθανότατα να «αξίζει» εκατομμύρια λέξεις. Γιατί, μία με τον Ozzy Osbourne να… δαγκώνει νυχτερίδα κατά τη διάρκεια συναυλίας του; Ή αυτή, της αγγελίας που είχαν δημοσιεύσει οι Iron Maiden πριν καμιά 35αριά χρόνια, ψάχνοντας κιθαρίστα; Είσαστε έτοιμοι για ένα ωραίο ταξιδάκι πίσω στο χρόνο; Πάμε μαζί να δούμε μερικές από τις πιο σπάνιες και ανέκδοτες φωτογραφίες των αγαπημένων μας ροκ σταρ. 

Τι να ΜΗΝ ξαναπούμε το 2016...

Νέο έτος, νέα μυαλά (;), νέα λόγια, πολλές πράξεις. Νέα λόγια; Τι λόγια, δηλαδή; Υπάρχουν μερικές λέξεις, μερικές φράσεις, οι οποίες ΚΑΚΩΣ έχουν αποτυπωθεί τόσο ισχυρά στο υποσυνείδητό μας και χρησιμοποιούνται διαρκώς και καθημερινά. Το ξέρω, γίνεται τέτοια πλύση εγκεφάλου από εξωγενείς παράγοντες, μαίνεται τέτοιος «πόλεμος» στη ζωή του κάθε απλού ανθρώπου, που είναι δύσκολο να αποβάλεις τις κακές συνήθειες και να θωρακιστείς πραγματικά. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο. Πάμε να δούμε τι δεν πρέπει να ξαναπούμε μέσα στο 2016 και για πάντα (τζιζ, κακά, όχι άλλο κάρβουνο ρε παιδί μου)…

Cine Argentino... Ole, ole, ole!

Έχεις βαρεθεί τα James Bond, Star Wars, τους Εξορκιστές, τις αμερικανιές του Σταλόνε και του Σιγκάλ, και τις χαζοκωμωδίες με τα κολλέγια; Θα ήθελα πολύ να σου πω ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι αυτός που χρειάζεσαι, ο ιδανικός για σένα, αλλά δεν μπορώ. Θα είναι ψέμα, παρά τις σπουδαίες, τελευταία, προσπάθειες του Παπακαλιάτη (δεν ισχύει το ίδιο για το ελληνικό θέατρο, όπου μπορεί εύκολα κάποιος να βρει ποιοτικές πραγματικά παραστάσεις).

Αν σου πω για το γαλλικό σινεμά και πάλι δεν θα πρωτοτυπήσω. Είναι πιθανότατα οι κορυφαίοι στην Ευρώπη, με τους Ιταλούς να έπονται, αλλά θα το γνωρίζεις ήδη. Αν σου μιλήσω για τον αργεντίνικο, όμως; Πόσο καλά ξέρεις τους Αργεντινούς και τα κινηματογραφικά τους διαμάντια; Ήρθε η ώρα να στα πω, να τα μάθεις, όπως και να γνωρίσεις καλύτερα τον «Μαραντόνα» των αργεντίνικων φιλμ, τον σπουδαίο Ρικάρντο Νταρίν.

Γίνε Ηρακλής στη ζωή σου, μπορείς...

«Από το νέο έτος θα βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη», «από Δευτέρα ξεκινάω δίαιτα», «λίγες μέρες ακόμη, τον επόμενο μήνα θα κόψω το τσιγάρο», «τελευταία ευκαιρία, αν δεν κερδίσω στο στοίχημα αυτή τη φορά, το σταματάω»… False promises. Ψεύτικες υποσχέσεις. Πόσες φορές έχουμε δώσει τέτοιες, όλοι μας, χωρίς να τις εκπληρώσουμε, έχοντας αποδειχθεί ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι; Πάντα κάτι μας φρενάρει, μα αυτό το κάτι δεν είναι κάποιος αόρατος αντίπαλος, παρά ο ίδιος μας ο εαυτός.  

Αν δώσουμε μια διαφορετική ερμηνεία, περισσότερο ψυχολογική, παρά ιστορική ή μυθολογική, στον άθλο του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα, θα βρούμε έναν «οδηγό» (από τους πολλούς) για τη λύση, για μια καλύτερη ζωή που μπορούμε να έχουμε και αξίζουμε, σ’ αυτό το αρχέγονο πρότυπο του ήρωα, που κρύβεται μέσα σε όλους μας…