Ένα ντέρμπι... όνειρο!

Πάει κι αυτό, άλλο ένα μεγάλο ντέρμπι "αιωνίων". Μόνο που οι "αιώνιοι" ήταν για άλλη μία φορά τα ματ και οι κάφροι... Τι έμεινε από τη χθεσινή βραδιά; Μην περιμένετε από μένα απολογισμό σε σπασμένες καρέκλες, ανοιγμένες μύτες, κεφάλια και φωτοβολίδες. Αυτό που έμεινε ήταν κάτι πατατάκια μπάρμπεκιου και λίγες μπύρες, στην μπάρα του Old School στην Ακρόπολη, ένα χαμένο στοίχημα του Νικόλα από το Χ τελικό της Ρόμα στην Μπολόνια, ένα κερδισμένο δικό μου από το όβερ της Λίβερπουλ του Μοντεβιδέο (!) και, φυσικά, τα όργια των Καταλανών μέσα στο Μπερναμπέου (0-4 η Μπάρτσα στη Μαδρίτη)...

Ο,τι δεν είδαμε εμείς, το απόλαυσαν εκείνοι επί χιλιάδες φορές. Την ώρα που εμείς, εμείς οι Έλληνες συνολικά εννοώ, καίγαμε και σπάγαμε τα πάντα στη Λεωφόρο, οι Ισπανοί δίδασκαν... ευρωπαϊκό και ποδοσφαιρικό πολιτισμό.

Τη στιγμή που ο Αντρές Ινιέστα γράφει για την Μπαρτσελόνα το 3-0 (4-0 ήταν το τελικό σκορ) μέσα στην έδρα της μισητής αντιπάλου Ρεάλ Μαδρίτης, στο κλάσικο και όχι κάφρικο της Ευρώπης όπως σωστά αναφέρθηκε στα σημερινά αθλητικά πρωτοσέλιδα, ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώνεται στο πόδι και χειροκροτά τον αρχηγό των μπλαουγκράνα, σε ένα standing ovation που θα ζηλευε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο!

Ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα πολύ μαλάκας, με το συμπάθιο δηλαδή. Εμείς, οι Έλληνες, να έχουμε γίνει τόσο... τσουτσουνομπέηδες, βαλκανοβυζαντινοί, και οι άλλοι, όποιοι κι αν ειναι αυτοί, να διδάσκουν το how, αφού αποδεδειγμένα γνωρίζουν το know... Ε, όχι. Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Ζεύς!

Γύρισα σπίτι και σκεφτόμουν τη σκηνή με τον πανηγυρισμό του Ινιέστα και φαντασιωνόμουν τον Φορτούνη να γράφει το 4-0 στη Λεωφόρο ή τον Μπεργκ να δίνει διπλό στον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη και τον κόσμο των γηπεδούχων να του αποδίδει έστω αυτή την τιμή. Ένα απλό χειροκρότημα...

Περιττό να σας πω ότι κοιμήθηκα και χάρη στις ντερμπάρες και ματσάρες που έγιναν χθες, τουλάχιστον είδα στον ύπνο μου πολλούς από τους ποδοσφαιρικούς μου ήρωες... Είδα τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να σκοράρει με τη φανέλα της Φιορεντίνα, τον Ερίκ Καντονά να πανηγυρίζει σαν βασιλιάς στο Μάντσεστερ, τον Ντιέγκο Μαραντόνα να κάνει άνω κάτω ολόκληρες άμυνες και κάπου εκεί ξύπνησα, διότι δυστυχώς στη χώρα μας τα παραμύθια, όπως και τα όνειρα, έχουν γρήγορο τέλος, υπολείπονται δράκων, βασιλιάδων και αγγέλων. Ζούμε σε μια... αγγελικά πλασμένη κολασμένη χώρα!

Μερικές φορές ζηλεύεις και τα ζώα (δείτε και θαυμάστε τις... τίγρεις στη φωτο απο την Αφρική). Για τέτοιο πολιτισμό! Άμα σηκωνόταν ο Σωκράτης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αχιλλέας από τον τάφο, δεν θα έμενε όρθιος εδώ πέρα...