Συγγνώμη, μοιάζει να είναι η δυσκολότερη λέξη

Συγγνώμη ή συγνώμη; Συγγνώμη ή sorry; Πάμπολλες φορές θα έχετε υποπέσει στο λάθος να γράψετε τη συγγνώμη με ένα "γ" και άλλες τόσες, πολλές, στη θέση να θέλετε να την πείτε, αλλά να σας βγαίνει πιο εύκολα αγγλιστί, ως sorry! 

Ο Proper Man καταρχήν βάζει τη συγγνώμη στη θέση της, παίρνοντας θέση για το πώς γράφεται και προφέρεται, επισημαίνει ότι ένας άντρας καθώς πρέπει οφείλει να τη ζητάει όταν τη νιώθει ή όταν "πρέπει", διότι πρέπει, ενώ... καταριέται τον ευτελισμό της λέξεως με τη χρήση της αγγλικής. Διότι στο βωμό της όποιας εντροπίας ή απλοποίησης, στο τέλος θα φτάσουμε να μιλάμε και... σουαχίλι (pole-πόλε, η συγγνώμη για όσους ενδιαφέρονται ήδη), προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη (;)!

Η λέξη λοιπόν προέρχεται από το "συν + γνώμη" (συν + γιγνώσκω: έχω την ίδια γνώμη με κάποιον, αλλάζω γνώμη, μετανοώ). Το "ν" αφομοιώνεται από το "γ" που ακολουθεί και μετατρέπεται και αυτό σε "γ".

Λανθασμένα αρκετοί, επηρεαζόμενοι από την προφορά της, όπου το "γγ" ακούγεται ως ένα "γ", παραλείπουν και στο γραπτό λόγο το ένα από τα δύο "γ". Έτσι όμως αλλοιώνουν την προέλευση της λέξης, αφού προέρχεται από το "συν + γνώμη" και όχι από το "συ + γνώμη". Η σωστή γραφή λοιπόν είναι συγγνώμη.

Μύθος: "Ο άντρας δεν ζητάει ποτέ συγγνώμη"

Πάμε τώρα να δούμε γιατί πολλοί άντρες... κολλάνε να πουν συγγνωμη. Αν στο υποσυνείδητο του ανδρός έχει περάσει, από τις παλαιότερες γενιές, παππούδων και πατεράδων, ότι ο ρόλος του άντρα στη γη είναι να γ...ει και να... δέρνει, αυτό είναι επίσης κάτι σαφέστατα εσφαλμένο. Αν για πολλά χρόνια οι άντρες ήταν οι κολώνες των σπιτιών, σε εποχές που η γυναίκα είχε εντελώς παθητικό ρόλο, δεν εργαζόταν, δεν έβγαινε καν από το σπίτι και δεν είχε κανένα λόγο στα κοινά, αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε σε μια αντίστοιχη φάση αυτή τη στιγμή, αλλά ούτε και ότι η κολώνα του σπιτιού μπορεί όποτε θελήσει και για όποιο λόγο το θελήσει, να ρίξει και καμμιά σφαλιάρα ή να γκρεμίσει το ίδιο το σπίτι για να επιβληθεί... Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι αυτό το πρότυπο του ανδρός.

Ο ρόλος του άντρα σε αυτό τον κόσμο, όπως και της γυναίκας, είναι σαφέστατα διαφορετικός και εντελώς πολυδιάστατος, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Αν ανατρέξουμε στα αρχαία χρόνια και στους μεγάλους προγόνους μας, αναλύσουμε κάποια από τα αρχέτυπα των ηρώων και των αντρών, θα δούμε το πόσο λάθος είναι ένας άντρας σήμερα, όταν μιλάει για... αλήθειες που μόνο αλήθειες δεν είναι, ότι ο άντρας δεν κλαίει, δεν ζητάει συγχώρεση, δεν λέει ποτέ συγγνώμη, δεν θυμώνει, δεν, δεν, δεν... 

Και δεν θα πάμε καν σε κάποια από τις πάμπολλες μητριαρχικές περιόδους ή κοινωνίες, όπου η γυναίκα είχε τουλάχιστον ίση με τον άντρα μεταχείριση και αξία, θα φέρουμε ένα παράδειγμα, ΤΟ παράδειγμα, από την εποχή των ηρώων. Τον μεγάλο Αχιλλέα στην Ιλιάδα. Ο άντρας των αντρών, λοιπόν, ο μεγαλύτερος ήρωας του τότε γνωστού κόσμου, ο δυνατότερος και πιο λαμπρός, δεν έδερνε και σκότωνε μόνο, ούτε πολεμούσε διαρκώς μέχρι που κάποια στιγμή τον πέτυχε αυτός ο άτιμος ο Πάρης στη φτέρνα και μας αποχαιρέτησε. Έκανε όλα αυτά, αλλά επιπροσθέτως τεμπέλιαζε, καθήμενος για μεγάλο χρονικό διάστημα στη σκηνή του επειδή ήταν παρμένος με τον Αγαμέμνωνα, στεναχωριόταν, έκλαιγε, όταν σκοτώθηκε για παράδειγμα ο κολλητός και ξάδερφός του, Πάτροκλος, επιζητούσε τη συγχώρεση και ζητούσε συγγνώμη, όταν για παράδειγμα έτρεξε ο βασιλιάς της Τροίας, Πρίαμος, να ζητήσει τη σωρό του γιου του, Έκτωρα, τον οποίο είχε σκοτώσει και ταπεινώσει ο Αχιλλέας, αποδίδοντας μάλιστα και τιμές στον νεκρό εχθρό του, έτσι ώστε να εξιλεωθεί, αγαπούσε, ερωτευόταν, ήταν δίκαιος και άδικος, ήταν τα πάντα και ποτέ ένα. Πόσο μάλλον ένα τέτοιο ένα, ένας άντρας, ο οποίος μόνο θα φώναζε, θα έδερνε, θα έβγαζε μια ζωώδη φύση απέναντι σε όλους και τα πάντα. 

Έχουν υπάρξει κι αυτοί, στην ιστορία της ανθρωπότητας, υπάρχουν γύρω μας, είναι στις διπλανές μας πόρτες. Μόνο για παραδειγματισμό προς αποφυγή, όμως. Προκειμένου να μαθαίνουμε τι δεν είναι καλό, τι δεν είναι proper και να εξελισσόμαστε (εκ του έλικος, καθώς το ανθρώπινο dna έχει δύο έλικες, έτσι δεν αναβαθμίζεται ο άνθρωπος, όπως πχ ένα αυτοκίνητο, αλλά εξελίσσεται).

Νιώστε λοιπόν ελεύθερα να πείτε συγγνώμη, αν τη νιώθετε φυσικά, δεν είναι ντροπή. Και ξεκινήστε να τη νιώθετε πιο συχνά. Ούτε αυτό είναι ντροπή. Θα απελευθερωθείτε, θα αισθανθείτε καλύτερα και θα λύσετε τα πάντα πιο γρήγορα και πιο ανώδυνα.

Αφήστε το sorry μόνο σε περίπτωση που θα μιλήσετε στο τηλέφωνο με τον ξάδερφο από την Αμερική, ο οποίος κακώς δεν έμαθε, αν δεν έμαθε, ελληνικά. Έχουμε την πιο πλούσια γλώσσα. Τη μοναδική μαζί με τα αρχαία ινδικά, τα σανσκριτικά, ετυμολογική, εννοιολογική, όχι απλά παραστατική, όπως όλες οι άλλες. Conseptional language, όχι representative, αφού πολλοί από εσάς τη βρίσκετε με τα αγγλικά. Την τιμούμε λοιπόν με όλο μας το "είναι" και... ζητάμε συγγνώμη αν σας κουράσαμε!

Για το τέλος αφήνουμε τη μουσική να μιλήσει για μας και προτείνουμε να βάλετε να παίξει δυνατά το "Συγγνώμη" του Αντώνη Ρέμου ή αν δεν έχετε ξεκολλήσει ακόμη από τη συνήθεια του... sorry, το πολύ ωραίο και γεμάτο συναίσθημα, "sorry seems to be the hardest word", του Elton John.

Υ.Γ. Εγώ προσωπικά ξεκινάω από σήμερα κιόλας! Properly. ΣΥΓΓΝΏΜΗ!