Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, το θέμα είναι αυτό το τέλος να είναι ωραίο. Κι αν δεν είναι, διότι στην προκειμένη περίπτωση, αυτή του Κόμπι Μπράιαντ δεν διαφαίνεται ωραίο το τέλος της φετινής σεζόν με τις εμφανίσεις που πραγματοποιούν οι Λος Άντζελες Λέικερς, το θέμα είναι να μπορείς να το κάνεις ωραίο.
Ε, ο μεγάλος Κόμπι με την επιστολή που έστειλε δημόσια για να ανακοινώσει την απόσυρσή του στο τέλος της χρονιάς, έκανε το φινάλε του όχι μόνο ωραίο, αλλά τεράστιο…
Ο σύγχρονος «Μίδας» των «λιμνανθρώπων» -λέμε σύγχρονος διότι είχε προηγηθεί ο παμμέγιστος Έρβιν Μάτζικ Τζόνσον-, ο πιο ορίτζιναλ διάδοχος του κορυφαίου Μάικλ Τζόρνταν, ο κόμπο γκαρντ που πέρασε μια ζωή στο L.A. και πανηγύρισε σ' αυτά τα 20 χρόνια 5 πρωταθλήματα, αλλά και δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, πήρε τη δύσκολη απόφαση να πει «αντίο». Και το έκανε με μια επιστολή, που ήδη συζητιέται και όπως όλα δείχνουν θα συζητιέται για πολλά χρόνια ακόμη.
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
από τη στιγμή που τύλιγα τις ψηλές κάλτσες του πατέρα μου για να φτιάχνω μπάλα και άρχισα να βάζω νοητά νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ένα πράγμα ήξερα για τα καλά:
Ότι σε έχω ερωτευτεί.
Η αγάπη μου ήταν τόσο μεγάλη που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου μέχρι το πνεύμα και την ψυχή.
Σαν 6χρονο αγόρι βαθιά ερωτευμένο μαζί σου, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει από ένα τέτοιο. Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω κάτω το γήπεδο μετά από κάθε χαμένη μπάλα για σένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω.
Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, επειδή ΕΣΎ μου το ζήτησες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΈΝΑ, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες εσύ.
Έδωσες σε έναν 6χρονο το όνειρο να γίνει ένας Laker και θα σε αγαπώ για πάντα γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ εμμονικά για πολύ ακόμα.
Αυτή η χρονιά είναι ό,τι μου έχει μείνει να δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα για το αντίο.
Και αυτό είναι ΟΚ, είμαι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το μάθεις τώρα ώστε να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας έμεινε. Και τις καλές και τις κακές. Δώσαμε ό,τι είχαμε ο ένας στον άλλο.
Ξέρουμε και οι δύο, πως ό,τι και να κάνω μετά, θα είμαι για πάντα αυτό το παιδί με τις ανεβασμένες κάλτσες, τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία και με τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα στα χέρια μου. 5, 4, 3, 2, 1…
Θα σε αγαπώ για πάντα,
Kobe»…
Εγώ αυτό που έχω να πω από την πλευρά μου, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παίκτη Κόμπι Μπράιαντ, για τα όσα προσέφερε δύο δεκαετίες τώρα στην αγαπημένη μου ομάδα. Είμαι Laker από την εποχή του Μάτζικ, του Τζαμπάρ, του Μπάιρον Σκοτ, του Τζέιμς Γουόρθι και του… Ελληνοαμερικανού Κερτ Ράμπις (Ραμπίδη!). Δεν έπαψα ποτέ να είμαι. Ούτε στα χρόνια της κυριαρχίας των Μπουλς του Τζόρνταν, ούτε όταν οι Λέικερς με δυσκολία έμπαιναν στα πλέι οφ, ούτε κι όταν επέλεγα στα NBA Live '95, '96, '97 την ομάδα μου γνωρίζοντας ότι θα χάσω, καθώς με τον Νικ Βαν Έξελ, τον Βλάντε Ντίβατς, τον Σέντρικ Σεμπάλος ή τον Έντι Τζόουνς κανείς δεν πήρε δαχτυλίδι και πάντα έπαιζα από μειονεκτική θέση.
Έκλαψα και στεναχωρήθηκα όταν ο «δικός μου», ο Μάτζικ, ανακοίνωσε πως είναι φορέας του AIDS, διότι φοβήθηκα και δυστυχώς επαληθεύτηκα ότι δεν θα τον δω ποτέ ξανά να μαγεύει, λυπήθηκα όταν έφυγε από την ομάδα ο τεράστιος Σακίλ Ο' Νιλ, το alter ego του Κόμπι, με τον οποίο πανηγύρισα τα πάντα, λάτρεψα τους Ντένις Ρόντμαν, Ρόμπερτ Χόρι, Ντέρεκ Φίσερ, τον τρελό Ρον Αρτέστ και φυσικά τον «Ζεν Μάστερ» Φιλ Τζάκσον για τα όσα μου χάρισαν, είδα στα κίτρινα-μωβ ακόμη και τους Γκάρι Πέιτον, Καρλ Μαλόουν, αλλά και τον Πάου Γκασόλ, γούσταρα να βλέπω τον τιτανοτεράστιο Τζακ Νίκολσον στην πρώτη σειρά του Staples Center να βλέπει ζωντανά αυτό για το οποίο εγώ ξενύχταγα και παρακολουθούσα από μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση. Ναι, είμαι ένας Laker!
Και, ναι, είμαι θαυμαστής και του Κόμπι.
Τον λάτρεψα και τον ευχαριστώ. Το Hall of Fame έχει ξεχωριστή θέση για εκείνον και η καρδιά μου άλλη μια τόσο περίοπτη. Κι ας μην ήταν «Άγιος». Κι ας είχε τις ιδιοτροπίες του. Κι ας χειρίστηκαν λίγο περίεργα τη σχέση τους αυτός και ο Σακίλ. Εδώ δεν είμαστε κατηχητικό. Μιλάμε για μπάσκετ. Και το μπάσκετ του χρωστάει πολλά. Εγώ σίγουρα αρκετά.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους, "ό,τι πιο κοντινό στον Μάικλ Τζόρνταν" που είπε και ο τεράστιος Μάτζικ χθες, "ο δικός μου Τζόρνταν" που έσπευσε να φωνάξει ο Πωλ Τζορτζ... Ξέρετε τι θα θυμάμαι περισσότερο απ' όλα; Όχι τους 81 (!) πόντους του σε ένα παιχνίδι, όχι κάποιο από τα αμέτρητα buzzer beater, αλλά τη θέλησή του για να κερδίζει. Όταν οι συμπαίκτες του ακόμη και στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ ξυπνούσαν στις 8.00 για να πάρουν πρωινό, ο Κόμπι είχε κάνει ήδη μια δίωρη ατομική προπόνηση! Συν, ότι οι Χόρνετς που τον είχαν κάνει ντραφτ το 1996, θεώρησαν ότι δεν τους είναι χρήσιμος και έτρεξαν να τον ανταλλάξουν. Ευτυχώς το έκαναν με τους Λέικερς, για χάρη του Γιουγκοσλάβου σέντερ, Βλάντε Ντίβατς! Ευχαριστούμε πολύ Σάρλοτ...
Για την ιστορία, σε 1292 αγώνες κανονικής περιόδου, ο Κόμπι μετράει 25.3 πόντους με 48.1% στα δίποντα, 33.1% στα τρίποντα και 83.7% στις βολές, μαζί με 5.3 ριμπάουντ, 4.8 ασίστ και 1.5 κλεψίματα ανά 36.5 λεπτά συμμετοχής. Κι αν δεν είχε τους σοβαρούς τραυματισμούς του τα τελευταία χρόνια και αν δεν ήταν πια τόσο μόνος σε αυτούς τους Lakers, του μικρού μπάτζετ και του μετριότατου ρόστερ, ο 37χρονος πια σταρ θα είχε ακόμη πιο σπουδαία στατιστικά.
Ας απολαύσουμε απλά και properly την κάθε στιγμή της τελευταίας ευθείας ενός κορυφαίου. Ενός… Proper Star και Proper Champ! Κι ας ελπίζουμε, εμείς οι φαν των 16 φορές πρωταθλητών, να βρούμε σύντομα το διάδοχο (Κέβιν Ντουράντ το L.A. σε περιμένει...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου