Το αθυρόστομο παραλήρημα της χρονιάς…

Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας, κάτι «απαγορευμένο». Κάτι πολύ… βρώμικο. Κάτι, που συνδυάζει το αμερικανικό και το βρετανικό θέατρο της βωμολοχίας, με τον Αριστοφάνη! Μίγμα-φωτιά. Είναι το αθυρόστομο παραλήρημα της χρονιάς, αναμφίβολα. Ένας εκπληκτικός και εκρηκτικός διάλογος -τι διάλογος δηλαδή, μονόλογος ήταν-, τον οποίο παρακολούθησα ζωντανά προ ημερών στην κωμωδία της χρονιάς, στο «Ο Μαδαφάκας με το καπέλο». Δεν υπάρχει, σε ξεπερνάει! Αν είστε άνω των 18 ετών, συνεχίστε την ανάγνωση…

Καταρχήν, οφείλω να διευκρινίσω, για να μην αφήνουμε απόψεις και συσχετίσεις να αιωρούνται, ότι οι αρχαίες κωμωδίες του μεγάλου Αριστοφάνη, περιείχαν ρητορική επιχειρηματολογία και εκλεπτυσμένες γλωσσικές εκφράσεις, παρά τις βωμολοχίες. Κι ότι η αθυροστομία έπαιζε άλλο ρόλο στην εποχή του, όχι τον ίδιο με σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι το να μεταφράζουμε ένα αρχαίο κείμενο αυτολεξεί, παριστάνοντας ότι δεν έχει μεσολαβήσει έκτοτε τίποτα, μόνο κακό στο κείμενο και το όποιο σημερινό του κοινό κάνουμε. Είναι άδικο να στρέφεται η προσοχή του θεατή μόνο στις βωμολοχίες, διότι δεν ήταν αυτό το κυρίαρχο στοιχείο της αρχαίας κωμωδίας, ούτε πρέπει να είναι σήμερα, ούτε και είναι.

Σύμφωνα, μάλιστα, με κάποιους μελετητές, οι ήρωες του Αριστοφάνη κάποιες φορές μιλούν τόσο σοβαρά, ώστε να πλησιάζουν τα επίπεδα της τραγωδίας. Από εκεί έχει βγει και η λέξη… ευριπιδαριστοφανίζων, που χαρακτηρίζει τον αρκετά σοβαρό και εκλεπτυσμένο λόγο στα έργα του Αριστοφάνη και ταυτόχρονα τον αρκετά κωμικό λόγο και τη γελοιοποίηση αρκετών ηρώων στον Ευριπίδη. Κάθε σοβαρή και εκλεπτυσμένη έκφραση, ακολουθείται από μια βωμολοχία για να εξισορροπηθεί το κωμικό στοιχείο.

Αφήστε που το να βρίζει και να φωνάζει κάποιος, κάνει καλό στην υγεία! Όχι συνέχεια, όμως… Ενίοτε. Μη σας γίνει συνήθεια. Μετά από πείραμα σε 71 φοιτητές, ερευνητές παρατήρησαν ότι όσοι έβριζαν, ενώ είχαν το χέρι τους σε ένα κουβά με κρύο νερό (στους 5 βαθμούς Κελσίου), άντεξαν περίπου το διπλάσιο χρόνο σε σύγκριση με εκείνους που δεν έβριζαν! Η βωμολοχία αυξάνει την αντοχή στον πόνο (τώρα εξηγείται γιατί έβριζε συνεχώς ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, αλλά και η αντοχή του στον πόλεμο), καθώς και τους παλμούς της καρδιάς. Ενώ ο λόγος σχετίζεται με την ενεργοποίηση του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, οι βρισιές φαίνεται ότι ενεργοποιούν βαθύτερα στρώματά του, που σχετίζονται με τα συναισθήματα. Αν βέβαια κάποιος το κάνει διαρκώς δεν απολαμβάνει την παυσίπονη αυτή δράση…

ΕΤΟΙΜΟΙ;;;

ΤΟ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

• «Πρόσεχε τα λόγια σου για τη μάνα μου»!

• «Τι; Όχι παπάρα, εσύ πρόσεχε τα λόγια ΜΟΥ για τη μάνα ΣΟΥ! Σου ΓΑΜΩ τη μάνα. Σου γαμώ τη χοντροκώλα τη μάνα και το μεταχειρισμένο το κωλοκρέβατό της και τον αρχιμαλάκα το γιό της, ρε μαλάκα. Αν ζούσε η πουτάνα η καριόλα η μάνα σου, θεοσχωρέστη ρε μαλάκα, ξέρεις τι θα ’κανα; Θα έπαιρνα ένα δονητή και θα σας γαμούσα και τους δύο από τα κωλοτρυπιδάκια σας, στα τέσσερα, όπως σ’ αρέσει, παλιόπουστα»!

Με ξεπερνάει! Είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς. Σίγουρα η πιο ανατρεπτική, κάφρικη, μάγκικη, σύγχρονη, οριακή, γελοία μα και αληθινή, με στοιχεία από διάφορους και διαφορετικούς… Ταραντίνο και με ολίγον τι από Αριστοφάνη. Πέντε ρόλοι, ο ένας πιο «περιπτωσάρα» από τον άλλον. Από τον πρώην φυλακόβιο ανώνυμο αλκοολικό, την «τζάνκι» γκόμενά του, τον γελοιωδέστατο και υποδειγματικό, φαινομενικά τουλάχιστον, μέντορά του, τη γυναίκα του τελευταίου, η οποία έχει καταντήσει «φυτό» από την τηλεόραση και, τέλος, τον «Χούλιο», τον σοφό και γκέι -σε αυτοάρνηση, όμως, γκέι- ξάδερφό του, που θα «βάλει τα καλά του» και σαν άλλος… Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ (!), θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει ποιος mother fucker (μαδαφάκας) πήδαγε το «Μπε-μπέ» του!

Με ξεπέρασε, όπως και η τεχνολογία. Στην πραγματικότητα, έχω μείνει στη Super Nintendo, σε άρνηση να πιστέψω ότι χάθηκε προ πολλού και για πάντα εκείνη η εποχή. Εδώ, έμεινα άφωνος…