Καταρχήν, χρόνια μου καλά, όπως τα γουστάρω! Να είμαι πολύχρονος και να με χαίρεται η οικογένειά μου, το properman.gr και όλοι εσείς, που μας κάνετε την τιμή και μας διαβάζετε. Μεγάλη ονομαστική εορτή η σημερινή. Εκτός από μένα γιορτάζουν και μερικές χιλιάδες ακόμη συνονόματοι. Επειδή λοιπόν είναι φύσει αδύνατο να ευχηθώ σε όλους αυτούς ξεχωριστά, έκανα μια πολύ... προσωπική επιλογή και σας παρουσιάζω τους δικούς μου Νικολάδες.
Νίκος Βαμβακούλας
Νικόλα χρόνια σου πολλά και σε ευχαριστούμε για τα όσα έχεις προσφέρει στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αγωνιστικά, με την πολύχρονη συμμετοχή σου στον Ολυμπιακό, αλλά και τον Παναθηναϊκό, αλλά και εξωαγωνιστικά με τις ατέλειωτες πλάκες σου, τον αστείρευτο χαβαλέ σου, με την πληθωρική γενικά προσωπικότητά σου. Θα είσαι για πάντα ο «Τραμπάκουλας» του «να μαζευτούμε δύο-τρεις να κάνουμε μια πενταμελή επιτροπή»!
Νίκος Τσιαντάκης
Μεγάλε μου «Τσιάντακα», εσύ που με τη χαίτη να ανεμίζει και το κεφάλι σκυφτό όργωνες τα ελληνικά γήπεδα, χόρευες πάνω στον ασβέστη της δεξιάς πλευράς του Ολυμπιακού, έβγαζες τις τελειότερες φαλτσαριστές σέντρες (μόνο του Γεωργάτου μπορούν να συγκριθούν), δεν σταματούσες ποτέ να τρέχεις και να τιμάς όποια φανέλα κι αν φορούσες, σε ευχαριστώ για όλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φανέλα σου με την Citizen χορηγό και τη φωτογραφία σου με την προσωπική αφιέρωση, η οποία κοσμούσε επί χρόνια τη βιβλιοθήκη μου. Κοντοχωριανέ μου (Γοργογύρι Τρικάλων εσύ, από Παλαιοχώρι και Παχτούρι η δική μου καταγωγή), ελπίζω να ανταμώσουμε ξανά σύντομα.
Τα χρόνια εκείνα μπορεί να ήταν «πέτρινα», είχαν όμως μαγκιά, μαλλιά, μουστάκια, ροκιά, τεράστια ονόματα διεθνούς βεληνεκούς όπως οι Ντέταρι, Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο, Φούνες, Εστάι, Αναστόπουλος, Καραπιάλης, Μπλαχίν στον πάγκο και χρειάζονταν πολύ τσαμπουκά. Χρόνια πολλά ήρωα!
Νίκος Αναστόπουλος
Θρυλικέ μου «μουστάκια», εσύ με τα δεκάδες σου γκολ, με τη διαφήμιση της… ρεξόνα, με τη μετεγγραφή σου στην Αβελίνο, τότε που οι Έλληνες για να παίξουν στο εξωτερικό και δη στο Καμπιονάτο έπρεπε να είναι του ανωτέρου επιπέδου, εσύ που έγινες ένα με τον Ολυμπιακό. Όσο λίγοι. Εσύ που αγαπήθηκες, λες και ήσουν από τα σπλάχνα του συλλόγου. Εσύ, εσύ, εσύ… Χρόνια πολλά μεγάλε Νικόλα. Ήσουν και θα είσαι η επιτομή του σέντερ φορ. Και το απωθημένο των Ολυμπιακών επί χρόνια για τον πάγκο της ομάδας. Κρίμα που τότε είπες «όχι» στον Κόκκαλη, ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή η ώρα η δική σου. Όπως εσύ τη θες. Αρκεί να είναι όπως και τα γκολ σου. Μεγάλη…
Νίκος Αλέφαντος
Η πιο μεγάλη και καλτ φυσιογνωμία που πέρασε ποτέ από τους ελληνικούς πάγκους και που, όπως υποστηρίζει ο ίδιος και άντε να τον βγάλει κάποιος ψεύτη, αν δεν του… στερούσε ο Δούρος το πρωτάθλημα μέσα στη λεωφόρο το 2004, ίσως να ήταν ακόμη καβάλα στ' άλογο στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Ο κυρ-Νίκος γιορτάζει σήμερα και φαντάζομαι όλοι οι φίλαθλοι, όλων των ομάδων, θα του εύχονται χρόνια πολλά. Να είναι πάντα υγιής να σπάει αυτή τη μουντάδα και την καφρίλα του ποδοσφαίρου μας με τις ατέλειωτες αναλύσεις του και τις απίστευτες ατάκες του. «Μάθε μπαλίτσα αγόρι μου δίπλα στον γίγαντα Αλέφαντο». Για να μην ξεχνιόμαστε…
Νίκος Γκάλης
Όπως μετριέται ο χρόνος σε προ και μετά Χριστό εποχές, έτσι και το ελληνικό μπάσκετ θα πρέπει κανονικά να ορίζεται σε προ και μετά Γκάλη περίοδο… Ο «γκάνγκστερ» στιγμάτισε όχι μόνο τη δική του εποχή, τη δική του εθνική ομάδα ή τον Άρη, αλλά ολόκληρο το άθλημα, για να μην πούμε όλα τα ομαδικά σπορ στη χώρα μας. Ήταν τόσο μεγάλος ο κατά την άποψή μου κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών μαζί με τους Πέτροβιτς, Σαμπόνις, που ενέπνευσε χιλιάδες παιδιά να βγουν σε ανοιχτά γήπεδα και να παίξουν, να γραφτούν σε ομάδες μπάσκετ, με τα κατορθώματα και το ταλέντο του.
Μπορούσε να βάζει 45 πόντους σε κάθε παιχνίδι, απέναντι σε οποιονδήποτε αμυντικό, σε όλα τα συστήματα, ακόμη κι αν θα έπαιζε κόντρα στην Dream Team του Τζόρνταν και του Μάτζικ.
Νίκο Γκάλη σε ευχαριστούμε όλοι και σου χρωστάμε τα πάντα –αθλητικά. Τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τα ευρωπαϊκά μας, τις επιτυχίες σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο, το ότι το μπάσκετ ταιριάζει τελικά τόσο στην ιδιοσυγκρασία μας και χρειάστηκε να έρθεις εσύ από τις ΗΠΑ για να μας κάνεις να το καταλάβουμε!
Νίκος Κακλαμανάκης
«Γιε του ανέμου», Νικόλα Κακλαμανάκη, σε ευχαριστώ και μαζί μου και όλοι οι Έλληνες για την τεράστια προσφορά σου στον αθλητισμό, την ιστιοπλοΐα και το Ολυμπιακό ιδεώδες γενικότερα. Διότι δεν είναι μόνο τα δύο ολυμπιακά σου μετάλλια, είναι το ήθος σου, η προσωπικότητά σου, η αγάπη και το πάθος σου για τη χώρα και η μοναδικότητα και μοναχικότητα που είχαν οι μάχες σου στις ανοιχτές θάλασσες. Ήσουν και θα είσαι πάντα παιδί του Ποσειδώνα, ευλογημένος από το Θεό των υδάτων, αλλά και από τον προστάτη των θαλασσών Άγιο Νικόλαο. Χρόνια όπως τα επιθυμείς…
Nick the Greek
Ο Νίκος Δάνδολος δεν είναι εν ζωή για να του πούμε χρόνια πολλά, είναι βέβαιο όμως ότι θα «ζει» για πολλά ακόμη χρόνια στις μνήμες του κόσμου, όλου του κόσμου, ως ο μεγαλύτερος παίκτης-τζογαδόρος που υπήρξε ποτέ. Ο Κρητικός κέρδισε στη ζωή του αμέτρητα εκατομμύρια δραχμές-δολάρια, έφτασε κοντά στη χρεοκοπία γύρω στις 80 φορές, όμως ήταν πάντα εκεί, στους ιππόδρομους του Καναδά, των ΗΠΑ, στα καζίνο του Λας Βέγκας για να απασχολεί μια ολόκληρη βιομηχανία με το ταλέντο του, τη διορατικότητά του, το πάθος του και τα «παιχνίδια» του. Έγινε μύθος σε όλο τον κόσμο.
Όταν ακόμη και σήμερα μιλάω με ξένους και με αποκαλούν «Nick the Greek» μοιραία η κουβέντα πηγαίνει για λίγα δευτερόλεπτα σε αυτόν. Προτού διευκρινιστεί ότι δεν έχω πάρει ούτε ένα χιλιοστό του ταλέντου του στον τζόγο!
Nicolas Cage
Μπορεί να είσαι ολίγον τι ασχημόφατσα, κάποιες γκριμάτσες σου ρε παιδί μου, κάποια στραβώματα του στόματός σου που είναι λες και έχεις φάει μπουνιές από τον Ρόκι Μπαλμπόα, είσαι ωστόσο Νικόλας με όλη τη σημασία της λέξεως και του ονόματος… Θα σε θυμάμαι για πάντα, όσες πατάτες-ταινίες κι αν έχεις γυρίσει, για το «The Rock» με τον Σων Κόνερι, για το «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» και τις μάχες σου στο πλευρό των Ελλήνων και της κούκλας (σε εκείνη την ταινία, μη βαράτε…) Πενέλοπε Κρουζ, αλλά και για το «Cotton Club» του Κόπολα, του οποίου είσαι και ανιψιός (και λίγο «βύσμα»).
Μια ταινία κι ένα μαγαζί του Χάρλεμ, που ενέπνευσαν μια παρέα (μέσα και ο αδερφός μου) να ανοίξουν το ομώνυμο μπαρ-εστιατόριο πρόσφατα στην Αθήνα, στη Ζωοδόχου Πηγής… Από το Cotton Club της Νέας Υόρκης του 1920 σε αυτό της Αθήνας το 2015…
Nick Guest
Εσύ Νικόλα μου θα μείνεις για πάντα χαραγμένος μέσα σε μένα και στη γυναίκα μου για ένα ασήμαντο για τους πολλούς, αλλά συνάμα πολύ σημαντικό για εμάς λόγο. Ήσουν εσύ που έδωσες φωνή στον Τζον Τέλερ, τον πατέρα του Τζαξ στην αγαπημένη μας σειρά «Sons of Anarchy»… Κι αυτό φτάνει!
Μπορεί να μην έπαιξες ποτέ, αφού άλλος ηθοποιός υποδυόταν τον Τζον, ήσουν όμως η φωνή του μέσα στο κεφάλι του Τζαξ και στα δικά μας ξενύχτια, στο δικό μας έρωτα που ήρθε να διαδεχτεί τα «Prison Break», «Vikings», «Sherlock». Σε ευχαριστούμε και χρόνια πολλά. Σου ευχόμαστε να γίνεις και διάσημος στο μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου