«Ξέρεις πώς θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου; Ως ανθρώπινο ον. Και ξέρετε ποιος είναι ο στόχος του ανθρώπου; Να πραγματώσει τον εαυτό του». Τάδε έφη, Μπρους Λι… Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος σταρ των πολεμικών τεχνών και του κινηματογράφου θα ήταν 75 ετών. Από το ταλέντο και τη δημιουργικότητά του θα είχαμε απολαύσει δεκάδες κορυφαίες ταινίες και παραστάσεις, ενώ από το βαθιά φιλοσοφημένο μυαλό του θα μπορούσαμε να γίνουμε μόνο καλύτεροι. Θα υπήρχε άλλος ένας φωτεινός καθοδηγητής, δεν είναι δυστυχώς και πολλοί εκεί έξω.
Το properman.gr με απόλυτο σεβασμό και αγάπη προς το πρόσωπό του, κάνει μια «προσομοίωση» του κόσμου σήμερα με τον Μπρους παρόντα και σας παρουσιάζει μια… φανταστική συνέντευξη μαζί του, την καλύτερη που -δεν- έδωσε ποτέ! Χρησιμοποιώντας -κυρίως- δικά του και μόνο λόγια…
Καταρχήν, είναι τιμή μας που σε φιλοξενούμε εδώ.
«Θα ήθελα να επισημάνω φίλε μου ότι τα όσα θα πω δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Σας παρακαλώ όλους να μη θεωρήσετε ότι το δάχτυλο είναι το φεγγάρι και να μην εστιάσετε το βλέμμα σας στο δάχτυλο και χάσετε το υπερθέαμα του ουρανού… Η χρησιμότητα του δαχτύλου είναι να δείξει πέρα από τον εαυτό του, στο φως που φωτίζει. Τίποτε άλλο. Εξάλλου, για μένα τουλάχιστον, ο δάσκαλος δεν είναι κάποιος που δίνει την αλήθεια. Είναι ο οδηγός, ο δείκτης προς την αλήθεια την οποία κάθε μαθητής πρέπει να βρει μόνος του. Ο καλός δάσκαλος είναι απλώς καταλύτης. Εγώ λοιπόν θα ήθελα να είμαι μόνο μια φωτεινή επιγραφή στο δρόμο ενός χαμένου ταξιδιώτη».
Ταξιδιώτη με τι προορισμό;
«Η ζωή είναι πλατιά, χωρίς όρια. Δεν υπάρχει φραγμός, σύνορο. Το να ζει κάποιος είναι μια διαρκής διαδικασία συσχετισμού, οπότε πρέπει να βγει από το… καβούκι της απομόνωσης και των συμπερασμάτων και να σχετιστεί απευθείας με αυτό που λέγεται. Και φυσικά θα πρέπει ο άνθρωπος να αναζητά και να ρωτά, να απορεί, στη ζωή του. Η αλήθεια βρίσκεται μέσα του, όχι σε κάποιον άλλον. Το πραγματικό νόημα της ζωής για μένα είναι η γαλήνη του νου. Η ουσία της είναι η ελεύθερη κίνηση του πνεύματος. Η ζωή δεν είναι ποτέ τέλμα. Είναι μια διαρκής κίνηση, κίνηση χωρίς ρυθμό και μια διαρκής αλλαγή. Τα πράγματα ζουν με το να κινούνται και παίρνουν δύναμη καθώς κινούνται. Και νομίζω ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή και να μην την ανταλλάσσουμε ή να μην τη συμπιέζουμε μέσα σε ένα μοντέλο συστημάτων».
Η ζωή, όμως, έχει φτάσει πλέον να είναι πολύ δύσκολη για μεγάλο μέρος του κόσμου…
«Η ζωή είναι μια διαδικασία σε αέναη ροή και σε κάποια σημεία της διαδρομής θα εμφανιστούν διάφορα δυσάρεστα πράγματα. Μπορεί να αφήσουν ουλές, όμως η ζωή ρέει και, όπως το τρεχούμενο νερό, όταν σταματάει γίνεται τέλμα. Ο κόσμος πρέπει να πορευτεί θαρραλέα, διότι κάθε εμπειρία μας δίνει ένα μάθημα. Η ζωή έτσι είναι. Κάποτε είναι καλή μαζί μας, άλλοτε όχι. Μόνο το μέτρο διαρκεί και αντέχει στο χρόνο. Μόνο η μέση κάθε πράγματος διατηρείται, επειδή το εκκρεμές της ζωής πρέπει να έχει ισορροπία και η μέση είναι ισορροπία. Να είστε πάντως εύκαμπτοι. Όταν ένας άνθρωπος ζει, είναι μαλακός και εύκαμπτος. Όταν πεθαίνει γίνεται άκαμπτος. Η ευκαμψία είναι ζωή, η ακαμψία είναι θάνατος, είτε μιλάμε για το σώμα, είτε για το νου ή το πνεύμα. Τέλος, θέλω να πω ότι η τέλεια ζωή είναι η απλή ζωή. Μια ζωή ξεκάθαρη, στην οποία δεν λαμβάνεται υπ’όψιν το κέρδος, εγκαταλείπεται η εξυπνάδα, εκμηδενίζεται η φιλαυτία και περιορίζονται οι επιθυμίες. Η τέλεια ζωή μοιάζει να είναι ελλιπής και η γεμάτη ζωή μοιάζει να είναι άδεια. Η τέλεια ζωή είναι λαμπερή σαν το φως, όμως δεν θαμπώνει. Είναι μια ζωή αρμονίας, ενότητας, ικανοποίησης, γαλήνης, συνέχειας, φώτισης, ειρήνης και μεγάλης διάρκειας».
 |
| Ίσως να έδειχνε έτσι ο Μπρους Λι σήμερα. Ίσως... |
«Ο δρόμος της αρετής και της σοφίας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θέλει κόπο. Μα, φίλοι μου, θυμηθείτε να απολαμβάνετε τα σχέδιά σας όπως και τα επιτεύγματά σας. Η ζωή είναι πολύ μικρή για αρνητική ενέργεια».
Έχεις μιλήσει στο παρελθόν για τη σπουδαιότητα του να αναζητά κάποιος τη ρίζα. Τη ρίζα στα πάντα.
«Είναι μάταιο να συζητάει κανείς για το ποιο φύλλο, ποιο σχέδιο κλαδιού ή ποιο λουλούδι του αρέσει. Όταν καταλάβει τη ρίζα θα καταλάβει όλη την άνθιση του φυτού. Η ρίζα είναι η γνώση η πραγματική. Όχι τα κλαδιά. Αυτά είναι η επιφανειακή γνώση. Η πραγματική γνώση αναπτύσσει την αίσθηση του σώματος και την προσωπική έκφραση, η επιφανειακή τη μηχανική εξοικείωση, επιβάλλει περιορισμούς και περιορίζει τη δημιουργικότητα. Η ρίζα είναι το υπομόχλιο πάνω στο οποίο θα πρέπει να στηρίζετε την έκφραση της ψυχής σας. Είναι το σημείο εκκίνησης για κάθε φυσική υλοποίηση. Αν η ρίζα παραμεληθεί δεν μπορεί να ξεπηδήσει από αυτήν κάτι σωστά οργανωμένο».
Τον σκέφτεσαι, τον φοβάσαι τον θάνατο;
«Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα του θανάτου, όμως δεν φοβάμαι να πεθάνω και προχωράω, χωρίς να σταματάω, συνεχίζω τη ζωή μου. Ακόμη κι αν πεθάνω μια μέρα χωρίς να έχω προλάβει να εκπληρώσω όλες μου τις φιλοδοξίες, δεν μετανιώνω. Έκανα αυτό που ήθελα να κάνω και αυτά που έκανα, τα έκανα με ειλικρίνεια και όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν μπορείς να περιμένεις πολύ περισσότερα από τη ζωή».
Γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι με πάρα πολύ κόσμο. Τι βλέπεις στους ανθρώπους σήμερα;
«Ότι οι περισσότεροι μπορούν να μιλούν χωρίς να ακούν. Πολύ λίγοι μπορούν να ακούν χωρίς να μιλούν. Είναι πολύ σπάνιο να βρει κανείς ανθρώπους, που να μπορούν και να μιλούν και να ακούν».
Και ποιοι είναι ευφυείς για σένα;
«Εκείνοι οι οποίοι μαθαίνουν διαρκώς χωρίς να καταλήγουν. Ευφυής νους είναι εκείνος ο οποίος διαρκώς διερωτάται. Δεν ικανοποιείται με εξηγήσεις, με συμπεράσματα, ούτε είναι ο νους ο οποίος πιστεύει, επειδή η πίστη είναι κι αυτή μια μορφή κατάληξης. Το να είσαι ένα πράγμα και να μην αλλάζεις είναι το αποκορύφωμα της ακινησίας. Το να μην έχεις τίποτα που να αντιστέκεται είναι το αποκορύφωμα της κενότητας. Το να παραμένεις αποστασιοποιημένος από όλα τα εξωτερικά πράγματα είναι το αποκορύφωμα της τελειότητας. Το να μην έχεις αντιφάσεις είναι το αποκορύφωμα της αγνότητας».
Τελικά η γνώση είναι δύναμη; Και πώς μπορεί να κατακτηθεί;
«Αυτό που αισθάνεσαι, που γεύεσαι, το πείραμα των αισθήσεων, είναι δόγματα και όχι πραγματική γνώση, διότι μπορεί να είναι λάθος. Η γνώση δεν έχει λάθη. Τα αντικείμενα της σκέψης και όχι αυτά της αντίληψης, είναι τα πραγματικά, τα πιο διανοητικά και διαρκή. Ο άνθρωπος πρέπει διαρκώς να μαθαίνει, να ανακαλύπτει, να ξεσκεπάζει αυτό που βρίσκεται μέσα του. Διότι έτσι ξεσκεπάζει την ίδια του την ικανότητα, ανακαλύπτει τα πραγματικά του μάτια, βρίσκει τις δυνατότητές του, μεγεθύνει τη ζωή του και θωρακίζεται».
 |
| Με τη Linda και τα παιδιά τους, Brandon και Shannon |
«Ο άνθρωπος θα πρέπει να αφήσει το ύφος… Να ανοίξει τον εαυτό του και να συγκεντρωθεί στον εαυτό του, να εκφράσει τον εαυτό του. Να απορρίψει την εξωτερική μορφή η οποία δεν καταφέρνει να εκφράσει την εσωτερική πραγματικότητα. Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί το εγώ του και όχι να χρησιμοποιείται ή να τυφλώνεται από αυτό. Να μην εδραιώνει τίποτα σχετικά με τον εαυτό του, επίσης. Να αφήνει τα πράγματα να είναι αυτά που είναι. Να κινείται σαν το νερό, να αφήνεται σαν τον καθρέπτη, να ανταποκρίνεται σαν την ηχώ, να περνά γρήγορα σαν το ανύπαρκτο και να μένει ήσυχος σαν την αγνότητα… Και, τέλος, να είναι ταπεινός. Το να είναι ταπεινός απέναντι στους ανωτέρους του είναι καθήκον, απέναντι στους ίσους είναι αβροφροσύνη, απέναντι στους κατωτέρους ευγένεια και απέναντι σε όλους είναι ασφάλεια»!
Υπάρχουν όρια στον εγωισμό;
«Το όριο του εγώ είναι η διαφοροποίηση μεταξύ εαυτού και άλλου. Αν το όριο του εγώ είναι κάτι σαν σταθερό (που δεν είναι) τότε γίνεται ξανά χαρακτήρας ή πανοπλία, όπως της χελώνας. Μέσα στα όρια του εγώ υπάρχει ενότητα, αγάπη και συνεργασία. Έξω από τα όρια του εγώ υπάρχει καχυποψία, παραξενιά και ανοικειότητα. Ο άνθρωπος πρέπει να απελευθερωθεί από την αρπαγή του παρελθόντος, από όλες τις διανοητικές συνήθειες και από κάθε προσκόλληση στις αναμνήσεις».
Τι είναι ευτυχία;
«Ευτυχία είναι το ηθικό μέτρο του ανθρώπου. Το μέτρο της ηθικής αξίας. Όσο καλύτερος είναι, τόσο περισσότερη θα είναι η ευτυχία του. Η ευτυχία είναι συνώνυμο της ευμάρειας».
Πες μας μερικές απλές σου απολαύσεις…
«Μου αρέσει η ψιλή βροχή! Μου δίνει μια τρομερή αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Απολαμβάνω το περπάτημα στη βροχή. Πριν απ όλα όμως μου αρέσουν τα βιβλία. Διαβάζω κάθε τύπου βιβλία».
Και τι είναι φόβος;
«Φόβος είναι η έλλειψη αυτάρκειας. Η κατανόηση του φόβου σου είναι η αρχή του να δεις πραγματικά. Φίλε μου, ο εσωτερικός μας εαυτός είναι ο πραγματικός. Προκειμένου να τον συνειδητοποιήσουμε θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ζήσουμε χωρίς να εξαρτόμαστε από τη γνώμη των άλλων. Όταν είμαστε εντελώς αυτάρκεις μπορούμε να ξεφύγουμε από το φόβο του να μην έχουμε την εκτίμηση των άλλων. Όσο περισσότερη αξία δίνουμε στα πράγματα τόσο λιγότερη αξία δίνουμε στον εαυτό μας».
Είπαμε για τη γνώση ότι είναι δύναμη. Η θέληση;
«Δεν υπάρχει όπλο πιο θανάσιμο από τη θέληση. Η πνευματική δύναμή της δε, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Η ισχυρή θέληση φαίνεται να είναι η μόνη αρετή που δεν λαμβάνει υπ’όψιν της τους ανθρώπινους νόμους. Η δική μου θέληση να κάνω ξεπηδάει από τη γνώση μου ότι μπορώ να κάνω. Και είμαι απλά φυσικός, διότι δεν υπάρχει φόβος μέσα στο νου μου».
Ποια είναι η άποψή σου για τις θρησκείες και το φανατισμό που υπάρχει αιώνες τώρα γύρω απ’αυτές, τον οποίο βλέπει κανείς σε «τυφλά» χτυπήματα βίας από άνθρωπο σε άνθρωπο και λαό σε λαό;
«Οι θρησκείες χωρίζουν τους ανθρώπους. Μερικοί μάχονται με άλλους επειδή πιστεύουν σε διαφορετικό Θεό, αν όμως το σκέφτονταν λίγο ή είχαν την παιδεία, θα καταλάβαιναν πόσο ανόητο είναι. Η πηγή των προβλημάτων στη θρησκεία είναι το να αιτιολογείς το στόχο με δόγματα, κανόνες και προκαταλήψεις. Αν με ρωτήσεις τι θα κάνω στον παράδεισο για παράδειγμα, θα σου πω: Υπάρχουν τόσα πράγματα στη ζωή που δεν έχω ολοκληρώσει, γιατί να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο; Σέβομαι την πίστη, όποια κι αν είναι αυτή, όμως η αμφιβολία είναι αυτή που δίνει μόρφωση και σε κάνει καλύτερο».
Τι θα συμβούλευες κάποιον νέο σήμερα;
«Να αναζητά και να ρωτά. Πάντα. Να απορεί. Να ερευνά. Να είναι σεμνός. Να σέβεται τη ζωή και τους γύρω του. Να κυνηγά την ευτυχία με τα πραγματικά μάτια. Τα εσωτερικά, των εσωτερικών αισθήσεων, όχι των εξωτερικών, διότι αυτά μπορεί να οδηγήσουν εύκολα σε πλάνη. Να αναζητά την κομψότητα και όχι την πολυτέλεια, την εκλέπτυνση και όχι τη μόδα. Να είναι άξιος και όχι αξιότιμος, ευημερών και όχι πλούσιος, να μελετά σκληρά, να σκέφτεται ήσυχα, να μιλά ευγενικά και να πράττει ειλικρινά. Να τα ανέχεται όλα με χαμόγελο, να κάνει τα πάντα με γενναιότητα, να περιμένει τις ευκαιρίες και να μη βιάζεται ποτέ. Να αφήνει το πνευματικό, απρόσκλητο και ασυνείδητο να αναπτυχθεί μέσα από το κοινό. Και να αγαπά, να έχει ειλικρίνεια και φιλαλήθεια προς τον εαυτό του και προς τον άνθρωπο που αγαπά. Αλήθεια μεταξύ των δύο σαν να είναι ένας. Ο άνθρωπός σου είναι μέρος της ζωής σου και δεν πρέπει να υπάρχει καμιά υπερηφάνεια, ματαιοδοξία και θυμός. Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ. Αν δεν υπάρξει ανταπόκριση, θα κυλήσει πίσω και θα μαλακώσει και θα εξαγνίσει την καρδιά».
 |
| O Bruce με τον grandmaster Ip Man ασκούνται στο Wing Chun |
Πες μας και δύο λόγια για τις πολεμικές τέχνες.
«Όλες οι πολεμικές τέχνες είναι καλές. Εγώ δεν πιστεύω στα στυλ. Μόνο αν υπάρξουν ανθρώπινα πλάσματα με τρία χέρια και τέσσερα πόδια, μόνο αν έχουμε ένα είδος πλασμάτων τα οποία είναι δομημένα διαφορετικά από εμάς, θα μπορέσει να υπάρξει ένα διαφορετικό στυλ μάχης. Όλοι έχουμε δύο χέρια και δύο πόδια. Το άσχημο είναι ότι στην πυγμαχία χρησιμοποιούνται μόνο γροθιές και στο τζούντο μόνο ρίψεις. Λόγω των στυλ λοιπόν οι άνθρωποι έχουν χωριστεί. Δεν είναι ενωμένοι διότι τα στυλ γίνονται νόμος. Ο αρχικός ιδρυτής του κάθε στυλ ξεκίνησε κάνοντας ένα συλλογισμό. Αλλά αυτό τώρα έχει γίνει το… ευαγγέλιο της αλήθειας και οι ασκούμενοι γίνονται το προϊόν του. Για μένα πολεμικές τέχνες είναι η καριέρα μου και θέλω να τις χρησιμοποιήσω ως μέσο για να εκφράσω τα ιδανικά μου. Ένας πραγματικός μαχητής πρέπει να αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη».
Ξεκίνησες την ενασχόλησή σου μέσα από το Wing Chun Kung Fu.
«Ναι και χρωστάω πολλά σε αυτή την τέχνη. Ήταν σημείο σταθμός για μένα η γνωριμία μου με τον grandmaster Ip Man, στον οποίο με πήγε ο αδερφικός μου φίλος William Cheung. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Το Jeet Kune Do, όπως κι εγώ χρωστάμε πολλά στον δάσκαλό μου. Απλά εγώ θέλησα στην πορεία να δημιουργήσω ένα δικό μου δρόμο, μία τέχνη πολύ ελεύθερη, ένα στυλ που δεν είναι στυλ, χωρίς συγκεκριμένα στυλ, βασισμένο στη δική μου φιλοσοφία και καρδιά».
Ποιοι ήταν οι δυσκολότεροι αντίπαλοι που είχες ποτέ; Σε ποιους μαχητές ή δασκάλους θα έκανες γενικά ιδιαίτερη μνεία;
«Ο μεγάλος δάσκαλος Ip Man ήταν τόσο σπουδαίος σε όλους τους τομείς, που δεν μπορώ να μην ξεκινήσω από αυτόν. Ο William Cheung ήταν πάντα ένας μαχητής στον οποίο ήθελα να μοιάσω, με μεγάλη πείρα από μάχες του δρόμου, με πολυετή διαδρομή στο Wing Chun, ένας φίλος που όταν ήμαστε μικροί με είχε δώσει από διάφορους μπελάδες και καυγάδες… Ο Wong Shun Leung ήταν επίσης σπουδαίος και επί πολλά χρόνια δίπλα στον grandmaster. Με βοήθησε πολύ, ειδικά αφότου έφυγε ο William από το Χονγκ Κονγκ. Στην Αμερική γνώρισα επίσης αρκετούς καλούς μαχητές, σκληρούς τύπους, όπως ο Chuck Norris, ο Ed Parker, ενώ υπήρξα πάντοτε μεγάλος θαυμαστής του σπουδαίου πυγμάχου, Jack Dempsey, αλλά και του Ali φυσικά. Γενικά δυσκολότερος και μεγαλύτερος αντίπαλος για μένα ήταν πάντα ο εαυτός μου…».
 |
| Σε προσομοίωση μάχης με τον Donnie Yen (αριστερά ο Bruce) |
Μπρους σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει άλλη μία ταινία γύρω από τον Ip Man, αυτή τη φορά θα δούμε τον δάσκαλό σου να αντιμετωπίζει τον… Tyson!
«Εντάξει, οι ταινίες αυτές δεν είναι πιστές 100% με την πραγματική ιστορία του δασκάλου μου, αλλά κινηματογράφος είναι… Το καλό είναι ότι πρόκειται για επιτυχημένες ταινίες, οι 3 πρώτες κυρίως, με τον Donnie Yen στο ρόλο του Ip Man».
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ηθοποιοί ταινιών δράσης και ειδικά ταινιών με θέμα τις πολεμικές τέχνες;
«Τρέφω απεριόριστο σεβασμό αρχικά για τον φίλο μου Chuckie Chan. Σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος. Υπάρχουν, ωστόσο, αρκετοί ακόμη στο χώρο του κινηματογράφου και των πολεμικών τεχνών με αξιόλογη πορεία. Για παράδειγμα, ο έτερος φίλος μου, Chuck Norris, ο Jean Claude van Damme, ο Marc Dacascos, ο Jet Li, ο Donnie Yen, ο Scott Adkins, όπως και ο γιος μου, Brandon Lee».
 |
| Bruce και Chuckie Chan (δεξιά) στο Enter the Dragon |
Μπρους σε ευχαριστούμε πολύ για όλα. Για όσα έχεις προσφέρει σε όλα τα επίπεδα. Ο χώρος σου χρωστάει πάρα πολλά. Σχεδόν όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω πιθανότατα δεν θα ήταν τίποτα ή τέλος πάντων δεν θα ήταν τόσο γνωστοί, αν δεν γεννιόσουν εσύ.
«Κι εγώ ευχαριστώ. Το κλειδί για την αθανασία φίλε μου είναι πρώτα να έχεις ζήσει μια ζωή άξια να τη θυμάται κανείς. Ευχαριστώ που με θυμούνται όλοι όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Be water my friend».
Ο επίλογος...
Υ.Γ.1.: Ο Μπρους Λι ήταν βαθύτατα φιλοσοφημένο άτομο. Σπούδασε, άλλωστε, φιλοσοφία στις ΗΠΑ. Μάλιστα η τελική του εργασία, η πτυχιακή, ήταν αφιερωμένη στον Σωκράτη και γενικά στους Έλληνες φιλοσόφους (λ.χ. Πλάτωνα και Αριστοτέλη). Ο ίδιος πάντοτε παρότρυνε τον κόσμο να διαβάζει κάθε είδους βιβλία, καθώς θεωρούσε ότι πρόκειται για την τροφή του νου. Η φιλοσοφία για εκείνον ήταν η «αγάπη της σοφίας» και όπως έλεγε χαρακτηριστικά: «Στόχος της είναι να ερευνήσει τα πράγματα μέσα από μια διαδικασία λογικής σκέψης και αιτιολόγησης. Η φιλοσοφία δεν ενδιαφέρεται για το πώς, αλλά για το τι και το γιατί». Όταν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο… «φωτίστηκα από τη φιλοσοφία και μετάνιωσα για όλες τις προηγούμενες, ανώριμες απόψεις μου. Η φιλοσοφία αποκαλύπτει το λόγο για τον οποίο ζει ο άνθρωπος».
Υ.Γ.2.: Δυστυχώς χάθηκε πολύ νωρίς. Ευτυχώς είχε «μεριμνήσει» και είχε αποτυπώσει τις φιλοσοφημένες ιδέες του σε ένα θαυμάσιο συγγραφικό έργο, τις «Αιχμηρές Σκέψεις». Ένα βιβλίο, πηγή έμπνευσης. Ανεξάντλητη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου