Μη μας πείτε ότι δεν ονειρευτήκατε ποτέ, πως είστε κάποιος άλλος, κάποιος ξεχωριστός, κάποιος διαφορετικός και ιδιαίτερα σημαντικός, ο «εκλεκτός», ρε αδερφέ. Ναι, αυτό είναι… ο εκλεκτός! Τα παιχνίδια ρόλων (RPG), λοιπόν, είναι ο κατ’ εξοχήν τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα για όλους εμάς τους «φαντασιόπληκτους» και αθεράπευτους gamerάδες.
Εκεί μας δίνεται η δυνατότητα να εξωτερικεύσουμε την πλευρά του εαυτού μας, που είναι διατεθειμένη χωρίς δεύτερη κουβέντα να πολεμήσει με δράκους και πανίσχυρους μάγους, με απώτερο σκοπό τη σωτηρία του κόσμου ή της καλής μας, την ανάκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας, την εκδίκηση για το χαμό κάποιου αγαπημένου μας προσώπου κτλ…
Ξεκινώντας, θα ήθελα να σας αφηγηθώ το πώς έχω βιώσει προσωπικά αυτό το μαγικό κόσμο μέσα από κάποιους τίτλους Role Playing Games, οι οποίοι με κάνουν να ανατριχιάζω όποτε τους μνημονεύω. Θα ήθελα να σας προ(σ)καλέσω να με συνοδεύσετε σε αυτή την περιπέτεια. Ανάλογα λοιπόν με το είδος του ήρωα που προτιμάτε, ξεθηκαρώστε το σπαθί σας, γεμίστε τη φαρέτρα σας με βέλη ή ξεσκονίστε το βιβλίο με τα ξόρκια σας και ξεκινάμε…
THE LEGEND OF ZELDA: A LINK TO THE PAST
Για τον ήρωά μας, τον Link, άλλα και για τον υπογράφων, όλα ξεκίνησαν ένα βροχερό απόγευμα στο… σπίτι του πρώτου (στο nintendένιο σπίτι του Link, ντε). Ξάφνου, ακούγεται το τηλεπαθητικό κάλεσμα της πριγκίπισσας Zelda, να τον παρακαλάει απεγνωσμένα να την ελευθερώσει από κάποιο μπουντρούμι του κάστρου της Hyrule, όπου την κρατούσαν φυλακισμένη.
«Ωραία», μου είπε ο αδερφός μου. «Βγάλε τώρα την κοτσάνα με το πράσινο στρουμφάκι και βάλε να παίξουμε κάνα ΝBA JAM», συνέχισε κι εγώ ξενέρωσα εντελώς! Άντε τώρα να του εξηγήσω ότι εκεί που αυτός έβλεπε κοτσάνες και πράσινα στρουμφάκια, εγώ έβλεπα τον τίτλο που θα άλλαζε για πάντα την gaming κοσμοθεωρία μου, έβλεπα μια περιπέτεια με γρίφους για να ακονίσεις το μυαλό σου, ένα παιχνίδι σε έναν κόσμο, οπού τίποτα δεν θα κατακτούσες χωρίς πρώτα να κοπιάσεις.
Έβλεπα επίσης έναν τίτλο με σενάριο που σε καθηλώνει, να εξελίσσεται σε έναν όμορφο, παραμυθένιο κόσμο, όπου νικητής θα ήσουν μόνο αν κατάφερνες να λύσεις όλα τα μυστήριά του και όχι αν μάζευες περισσότερες μπανάνες ή νομίσματα από τον αντίπαλό σου, όπως είχαμε ως τότε συνηθίσει. Ύψωσα λοιπόν το ανάστημά μου (δίνοντάς του το χαρτζιλίκι μου για να πάει σινεμά με τα φιλαράκια του) και ξεκίνησα το παιχνίδι, που έμελλε να μου μάθει να αγαπώ τα Role Playing Games.
Στο Zelda: A Link to the past περιπλανηθήκαμε σε δάση και ερήμους, εισχωρήσαμε σε παλάτια με ιδιαίτερα αφιλόξενα μπουντρούμια, αναμετρηθήκαμε με σκοτεινούς ιππότες, τέρατα και μάγους.
Κερδίσαμε με το σπαθί και το μυαλό μας αντικείμενα, όπως μαγικούς καθρέφτες που θα μας μετέφεραν από τον κόσμο του φωτός σε αυτόν του σκότους και αντίστροφα, μαγικές κάπες που θα μας έκαναν αόρατους και άτρωτους στους εχθρούς, σπαθιά και τόξα, ασπίδες και πανοπλίες καθώς και ένα σορό άλλα αντικείμενα, που θα μας βοηθούσαν στη μάχη μας ενάντια στο κακό. Καθώς η ιστορία ξετυλίγεται, μαθαίνουμε πως πίσω από την απαγωγή της πριγκίπισσας Zelda βρίσκεται ο μάγος Αgahnim, με απώτερο σκοπό τη θυσία της προκειμένου να καλέσει από μια άλλη διάσταση τον δαίμονα Ganon και να επωφεληθεί τις σκοτεινές του δυνάμεις για να κατακτήσει τον κόσμο!
Το The Legend of Zelda: a link to the past είναι ένας από τους πιο όμορφους τίτλους που κυκλοφόρησαν ποτέ για το SNES και σίγουρα εκτίναξε τις πωλήσεις της κονσόλας της Nintendo εκείνη την εποχή. Αναμφίβολα αποτέλεσε τον καλύτερο RPG τίτλο για τις 16 bit κονσόλες και την αρχή μιας σειράς υπέροχων παιχνιδιών ρόλων, που έμελλε να ακολουθήσουν για αυτές.
FINAL FANTASY VII
Λοιπόν, επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, θα σας το πω με όσο πιο απλά λογάκια μπορώ… Αν δεν έχεις παίξει Final Fantasy VΙΙ, ΔΕΝ είσαι proper gamer. ΤΕΛΟΣ!!!
Κι αν το Zelda ήταν αυτό που πίσω στη δεκαετία του ΄90 έμαθε σε μια χούφτα ανθρώπων να αγαπούν τα RPG, το Final Fantasy VΙΙ ήταν σίγουρα εκείνο που μετέτρεψε αυτή τη χούφτα σε μερικά εκατομμύρια φανατικών του είδους ανά τον κόσμο. Πάμε αμέσως να δούμε τι ήταν αυτό που έκανε πολλούς gamers της εποχής να πουλήσουν τα Sega Saturn (δίνοντας ίσως στην εταιρεία των πολλών προβλημάτων τότε τη χαριστική βολή) και να αγοράσουν Sony Playstation.
Πρωταγωνιστής του Final Fantasy VΙΙ είναι ο Cloud Strife, ένας μισθοφόρος στρατιώτης μίας επίλεκτης ομάδας εκπαιδευμένων μαχητών με σκοπό την προστασία της εταιρείας Shinra. Η Shinra κυριολεκτικά πλουτίζει αντλώντας ενέργεια από τον πλανήτη για τις βρωμοδουλειές της, προκαλώντας του ανεπανόρθωτες ζημιές.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται μια οργάνωση επαναστατών με το όνομα Avalanche, η οποία πλησιάζει τον Cloud, γνωρίζοντας ότι τον ενδιαφέρει μόνο το χρήμα και τον παίρνει με το μέρος της. Αποστολή του Cloud είναι να ανατινάξει κάποιους από τους αντιδραστήρες της Shinra και παρ' όλο που τη φέρνει εις πέρας, κάποια μέλη της Avalanche χάνουν τη ζωή τους. Ο ήρωας μας βλέποντας την αυτοθυσία των συντρόφων του και συναναστρεφόμενος τα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης, αποφασίζει να ενταχθεί σε αυτή και να συμβάλει στο να μπει ένα τέλος στην κυριαρχία της Shinra.
Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μας ταξιδέψαμε στα πανέμορφα μέρη του πλανήτη Mako (όπως ονομάζεται αντίστοιχα η Γη), συναντήσαμε από φουτουριστικές πόλεις, μέχρι πανάρχαιους μυστικούς οικισμούς που χάνονται στο πέρας του χρόνου. Αυτό που μου έκανε προσωπικά, όμως, μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πόσο καλοφτιαγμένο ήταν το background των χαρακτήρων.
Μέσα από την περιπλάνησή μας στον τεράστιο κόσμο του FFVII γνωρίσαμε και εντάξαμε στη συντροφιά μας μερικούς υπέροχους χαρακτήρες, που το παιχνίδι φρόντισε να μας συστήσει με την τεχνική των flashbacks, μαθαίνοντας έτσι αρκετές λεπτομέρειες για το παρελθόν τους, κάτι που αναπόφευκτα μας οδήγησε στο να δεθούμε μαζί τους.
Το Final Fantasy VΙΙ αποτελεί αναμφισβήτητα τον καλύτερο τίτλο της σειράς και ένα από τα καλύτερα RPG μέχρι σήμερα. Ήταν για χρόνια η παρηγοριά των «κονσολάκηδων» απέναντι στην καζούρα των «PCάκηδων» για την έλλειψη καλών παιχνιδιών ρόλων στους πρώτους.
DIABLO
Και τα χρόνια περνούσαν και η δίψα μας για καλά RPG όχι απλά δεν έσβηνε, άλλα γινόταν όλο και μεγαλύτερη, μόνο που έλειπε κάτι, βλέπεις είχαμε πια μεγαλώσει και όλα αυτά τα χαριτωμένα πολύχρωμα γραφικά πλέον μας φαινόντουσαν κάπως…
Τότε ακριβώς είναι που έρχεται το Diablo να μας περάσει από την εποχή της gaming αθωότητας σε αυτή της βίας, της ωμότητας και της κτηνωδίας! Εντάξει, μην τρελαθούν τώρα οι γονείς και αρχίσουν να ψάχνουν τη συλλογή παιχνιδιών των παιδιών τους, για να ξεφορτωθούν κάτι… καταραμένο. Η τηλεόραση προσφέρει απλόχερα αρκετή περισσότερη βία -και αποβλάκωση- από κάθε παιχνίδι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Diablo πραγματεύεται την αιώνια διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού, του παράδεισου και της κόλασης στην προκειμένη περίπτωση. Ο Inarius, ένα παντοδύναμο μέλος του τάγματος των αγγέλων, κουρασμένος από τις αλλεπάλληλες μάχες ενάντια σε δαίμονες και άλλα πλάσματα της κόλασης, βρίσκει λίγη σημασία πια σε όλα αυτά και απογοητευμένος αποφασίζει να εγκαταλείψει τον παράδεισο!
Προς έκπληξή του γρήγορα αντιλαμβάνεται πως δεν είναι λίγοι αυτοί που νιώθουν ακριβώς όπως αυτός και ανάμεσά τους, μάλιστα, η κόρη του… αρχιδαίμονα, Mephisto, η Lilith.
Μαζί, λοιπόν, δημιουργούν το Sanctuary ή αλλιώς το βασίλειο των ανθρώπων και φροντίζουν να το κρύψουν καλά από τον παράδεισο και την κόλαση. Τα χρόνια κυλούσαν ήσυχα και από την ένωση των οντοτήτων του Sanctuary προέκυψαν οι πρώτοι άνθρωποι που ονομάστηκαν Νεφελίμ, ωστόσο, μόνο η όψη τους θύμιζε τους ανθρώπους, όπως τους γνωρίζουμε, καθώς οι δυνάμεις και οι ιδιότητές τους ήταν εφάμιλλες των γονέων τους…
Όπως καταλαβαίνετε το Sanctuary δεν κατάφερε να μείνει για πάντα κρυφό και άγγελοι και δαίμονες έβλεπαν στους νεφελίμ το νέο… υπερόπλο, που θα μπορούσαν να στρέψουν ο ένας ενάντια στον άλλο! Το ρόλο λοιπόν ενός νεφελίμ, που έχει ταχθεί με το μέρος του καλού, αναλάβαμε σε κάθε ένα από τα 3 υπέροχα παιχνίδια της σειράς και πολεμήσαμε το κακό με μια τεράστια γκάμα από όπλα, πανοπλίες και ξόρκια, τα οποία απλόχερα διέθετε για εμάς το παιχνίδι.
Στριμώξαμε τα πλάσματα του σκότους σε κλειστοφοβικά μπουντρούμια, οδηγηθήκαμε σε ναούς, σπηλιές, βουνά, προκειμένου να εξαλείψουμε την απειλή από παντού, ακόμα και στην ίδια την κόλαση πατήσαμε το πόδι μας για να δώσουμε στο κακό… ένα μάθημα στην έδρα του! Και φυσικά στον παράδεισο ήμαστε εκεί για να βάλουμε ένα χέρι, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά για τους αγγέλους!
Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού την πρώτη φορά που το έπαιξα, είναι αυτή που θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη. Αυτό, που αρνιόσουν να ανοίξεις την πόρτα του επόμενου κελιού, φοβούμενος για το τι άλλο μπορεί να κρύβεται εκεί μέσα… Αυτό, που δεν προχωρούσες μέχρι το τέλος του διαδρόμου, αν πρώτα δεν είχες βεβαιωθεί ότι είχες ενεργές όλες σου τις προστασίες. Αυτό, που ευχαρίστως θα δεχόμουν να διαγραφεί η συγκεκριμένη μνήμη από τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου, προκειμένου να το ξαναζήσω όπως τότε, όπως την πρώτη φορά!
WORLD OF WARCRAFT
Έπος! Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να συνοψίσει, κάπως, όλα αυτά που αισθανόμαστε εμείς, που έχουμε ταξιδέψει στο μυθικό κόσμο του καλύτερου MMO RPG όλων των εποχών. Επικό σενάριο, επικοί χαρακτήρες, επικές μάχες σε έναν επικό κόσμο! Πάμε να τα θυμηθούμε ένα προς ένα...
Η μυθολογία του Warcraft περιλαμβάνει τα πάντα, Θεογονία, κοσμογονία, τιτάνες, θεούς, ημίθεους, Ήρωες, ξωτικά, νάνους, αρχαίες χαμένες πόλεις, μαγικά αντικείμενα χαμένα στα βάθη των αιώνων και γενικότερα ό,τι θα έπρεπε να περιλαμβάνει μια μυθολογία, που σέβεται τον εαυτό της, καθώς η blizzard και σε αυτό το κομμάτι έκανε εξαιρετική δουλειά.
Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον, είτε πρόκειται για NPC’s (Non Player Characters), είτε πρόκειται για τον χαρακτήρα που θα φτιάξουμε, ώστε να ξεκινήσει η περιπέτειά μας στην Azeroth, όπως ονομάζεται ο κόσμος στον οποίο λαμβάνουν μέρος τα γεγονότα του WoW.
Ξεκινώντας το παιχνίδι, πρέπει να επιλέξουμε τη φατρία μας ανάμεσα από δύο, Horde ή Alliance (for the Horde, επιλέγω εγώ αν με ρωτάτε). Έπειτα να διαλέξουμετην φυλή μας ανάμεσα από ανθρώπους, ξωτικά, νάνους, τρολ, ορκ κ.α.
Τέλος διαλέγουμε την κλάση που μας ταιριάζει περισσότερο, ανάμεσα από μάγους, πολεμιστές, ιερείς, κυνηγούς, δρυίδες και άλλες καλοφτιαγμένες, που μέσα από τις εύστοχες και μοναδικές ιδιότητες της κάθε μίας, σου ήταν αδύνατο να μη θες να τις παίξεις όλες!
Ο κύριος λόγος, όμως, που έφτασε το World of Warcraft κάποια στιγμή να ξεπεράσει τους 11 εκατομμύρια συνδρομητές (!!!) που κάθε μήνα έδιναν και δίνουν ακόμα περί τα 13 ευρώ είναι τα πολλά Dungeons και Raids, που βρίσκει κανείς στα διάφορα υπέροχα μέρη του κόσμου της Azeroth.
Εκεί μπορείς να πας με φίλους, γνωστούς ή ακόμα και αγνώστους, αφού ο στόχος είναι ένας και είναι κοινός, να ενώσετε τις δυνάμεις σας ενάντια σε μία τεράστια γκάμα πλασμάτων που θα μπουν στο δρόμο σας και να βγείτε από εκεί αλώβητοι και πάντα με το αζημίωτο… Κι αυτό, γιατί στο τέλος η ανταμοιβή για τον ηρωισμό που δείξατε, είναι συνήθως παραπάνω από καλή!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα παιχνίδια καλύτερα από αυτό και να βγουν, δεν πρόκειται τίποτα να αντικαταστήσει μέσα μου εκείνα τα πανέμορφα απογεύματα, που μαζευόμασταν 5 και καμιά φορά 10 φιλαράκια και ξεκινούσαμε μαζί διάφορες αποστολές αναζήτησης και περιπέτειας σε έναν κόσμο τόσο καλοφτιαγμένο, που σου ήταν πραγματικά δύσκολο να τον αποχωριστείς και να γυρίσεις στην πραγματικότητα, τον κόσμο του Warcraft!
Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της περιπλάνησής μας στο μαγικό κόσμο των Role Playing Games, κάποιος θα πει: «Μα καλά, άφησε έξω τον «τάδε» τίτλο, είναι δυνατόν;».
Μάγκες, πολλά πράγματα μας αρέσουν στη ζωή, για να είμαστε, όμως, proper, πρέπει να ξεχωρίζουμε αυτά, στα οποία όταν αναφερόμαστε μας πιάνει ένα ρίγος. Ε, αυτά δεν μπορεί ποτέ να είναι παραπάνω από λίγα!
Στο ρόλο του properman
ο Σπύρος Βαλκανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου