Ζίρο, Ζερό, Ζιρού, Ζιζού, αη στο καλό πια!

Να κλάψω ή να γελάσω; Να κλά_ω ή να φωνάξω; Ωχ, συγγνώμη. Μου ξέφυγε! Η κραυγή απελπισίας εννοώ… Να σε βρίσω ρε κερατά Ζιρού ή να σε αποθεώσω; Τώρα που όλα καταλάγιασαν μέσα μου και δεν είμαι εν βρασμώ. Ή μήπως όχι;

Μήπως τώρα που σε βλέπω σε όλα τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, αφού πρώτα «σκότωσες» ό,τι είχα ονειρευτεί για χθες το βράδυ, αγαπώ να σε μισώ και μισώ να σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο; Θα ήθελα πολύ να ήσουν «Ζερό» -στα γαλλικά το μηδέν- ή «Ζίρο» -στα αγγλικά-, αλλά εσύ λίγο έλειψε να μας βγεις «Ζιζού» (εκ του Ζιντάν) και το μεγάλο μηδενικό ήταν ο ίδιος ο Ολυμπιακός.

Γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα τις επόμενες ημέρες για την πρόκριση της Άρσεναλ μέσα στο Καραϊσκάκης με το 3-0 επί των «ερυθρολεύκων». Πόσο μάλλον δε για τα τρία γκολ του Ολιβιέ Ζιρού. «Γάλλος Μπέκαμ», «κάντο όπως ο Ζιρού», «Έλληνας Θεός», «το φιλί της ζωής», «ο δολοφόνος με το αγγελικό προσωπάκι», είναι μερικά απ’ αυτά. Απ' αυτά που ξυπνάς το πρωί, αφού πρώτα έχεις δει δύο ή μάλλον τρεις εφιάλτες το βράδυ, τα διαβάζεις και θες να διαλύσεις τα πάντα. Να ξεσπάσεις φωνάζοντας «je suis Olympiacos» αντί για «je suis Paris», ρε Αγγλάκια, που ήρθατε να εφαρμόσετε το δίκαιό σας και πάλι στη χώρα μου και να τους καλέσεις σε ρεβάνς μέχρι να τους κερδίσεις, μέχρι να περάσεις εσύ στην επόμενη φάση. Μέχρι… αγγλικής πτώσεως!

Δεν θα κάνω καμιά ιδιαίτερη ποδοσφαιρική ανάλυση για το χθεσινό παιχνίδι. Δεν θα προσπαθήσω να σας αποδείξω ότι είμαι… Αλέφαντος, δηλαδή ότι ξέρω τα όσα ξέρει ένας προπονητής, πόσο μάλλον δε ο Νικόλας ο οποίος γνωρίζει όσα όλοι οι άλλοι μαζί (!), απλά και περιεκτικά θα πω ότι η Άρσεναλ έπαιξε σαν… Ολυμπιακός και ο Ολυμπιακός σαν Άρσεναλ! Και εξηγούμαι: Η εμφάνιση των «κανονιέρηδων» στο Φάληρο μου θύμισε σε ένα μεγάλο βαθμό αυτή των Πειραιωτών στο Emirates. Οι Άγγλοι στήθηκαν πάρα πολύ έξυπνα, είδαν ότι ο Ολυμπιακός μπήκε με τσαμπουκά και επιθετικούς προσανατολισμούς για να σκοράρει και να τους κάνει να ψάξουν αυτόματα τρία γκολ μετά για να προκριθούν, και περίμεναν σαν την «κόμπρα» την κατάλληλη στιγμή ή στιγμές για να χτυπήσουν. Και -σε- προειδοποίησαν με το δοκάρι...

Όταν ο Ζιρού θυμίζει Ζιζού...

Κι ενώ ο Σίλβα κατέβασε τον Ολυμπιακό σκεπτόμενος «Ολυμπιακός είμαι, στο Καραϊσκάκης παίζω, με τον κόσμο μου, τους κέρδισα και μέσα στο Λονδίνο, άρα τουλάχιστον ένα γκολ θα το βάλω, δεν έχω λόγο να αλλάξω κάτι, να προχωρήσω σε κάποιο τρικ, να τους μπερδέψω», ο Βενγκέρ παρέταξε 11 «νίντζα», 11 «κομάντο», οι οποίοι ήταν εκπαιδευμένοι να περιμένουν για να χτυπήσουν, αλλά και να «παίξουν» πολύ με το μυαλό των Πειραιωτών. Στην αγωνιστική, τακτικά, αλλά και πνευματική σκακιέρα ο Αλσατός, αυτό το… ψυχρόπραγμα που είτε είναι ζωντανός είτε όχι το ίδιο δείχνει, κέρδισε κατά κράτος τον Πορτογάλο. Ο δικός μας το-την είδε αλλιώς. Οκ. Respect. 

Η πρώτη φορά που ο Ζιρού θύμισε Ζιζού, αλλά για άλλο λόγο, για κουτουλιά...

Με τίτλους θα πω, όμως, ότι δεν είδα καμιά ιδιαίτερη ανάπτυξη από τον Ολυμπιακό επιθετικά, παρά μόνο «ζάλισμα» της μπάλας σε πολλές περιπτώσεις από τη μία πλευρά έως την άλλη (και πολύ καλό κλείσιμο των χώρων από τους Άγγλους), προσωπικές ενέργειες του Μαζουακού (άκαρπες) και του Πάρντο (αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν), έναν Ιντέγε να παλεύει μόνος με δύο και τρεις αμυντικούς, τον Φορτούνη να θέλει αλλά να του λείπει το τσαγανό και η ενέργεια, και τους Κασάμι-Μιλιβόγεβιτς να μη δίνουν ούτε την ηρεμία, που θα μπορούσε να δώσει χθες ένας παίκτης σαν τον Καμπιάσο.

Και μα τον Τουτάτη, τον εθνικό Θεό των Γαλατών (αλήθεια κύριε Ζιρού εσείς είστε Γάλλος, αλλά από τη Γαλατία ή από τη Φραγκία;), δεν έχω ούτε σήμερα αμφιβολία ότι ο Μάρκο Σίλβα είναι το «νούμερο 2» στη χώρα του μετά τον Μουρίνιο, ούτε πως ο Ολυμπιακός έχει φέτος την καλύτερη ομάδα των τελευταίων ετών, παρόλο που το ρόστερ του δεν είναι ανώτερο από κάποια προηγούμενα.

Υπήρξε Ολυμπιακός με Καρεμπέ, Ζε Ελίας, Σέτερμπεργκ, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλο στα χαφ και Ζιοβάνι στην επίθεση, αλλά και περίοδοι που συνυπήρχαν παίκτες σαν τους Τζόλε, Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Στολτίδη, Μέλμπεργκ, Αβραάμ, Μανωλά, για να μην πάμε πιο πίσω στη μεγάλη ομάδα του Όλεγκ Μπλαχίν με τα «μινγκ».

Το θέμα μου είναι ο Ζιρού! Το ότι πρόκειται για έναν αξιόλογο επιθετικό, ψηλό, αδύνατο, με άριστη τεχνική, ικανοποιητικό δεξί πόδι αλλά σπουδαίο αριστερό, καλό κεφαλοσφαιριστή, το γνωρίζαμε. Από τα χρόνια σου στη Μονπελιέ, με την οποία πανηγύρισες μέχρι και πρωτάθλημα Γαλλίας! Το ότι θα σε έκαναν οι Σιόβας, Ντα Κόστα να μοιάζεις με Ζιντάν (ο Κάμπελ θύμισε κάτι από Γκιγκς, χάρη στα ακραία μπακ μας), όμως, δεν το περιμέναμε. Το ότι θα στοίχιωνες τον ύπνο μας, δεν θα στο συγχωρέσουμε ποτέ.

Θα τα πούμε του χρόνου… γατάκι(α). Και θα ελπίζουμε να είστε αδιάφοροι, πάλι τελευταία αγωνιστική, για να προκριθούμε εμείς. Κι εσύ Ζιρού να εύχεσαι να μην έχουμε κανέναν Μέλμπεργκ την επόμενη φορά, διότι αυτά θα σου κοπούν...